Het is nog maar kort geleden, april 2021, dat ik me bij mijn huisarts meldde met klachten als gewichtsverlies, dorst en een lijf dat niet meer wilde: moe, moe, moe! De diagnose diabetes, kort daarna meer specifiek vastgesteld als type LADA, kwam als een donderslag bij heldere hemel.

Met een glucose van 21,7 en HbA1c van 137 wist de internist niet hoe snel ze me aan de insuline moest zetten. Compleet in shock was ik. Nu is Het Grote Leren begonnen: hoe ga ik dit onder de knie krijgen? Wat komt er allemaal bij kijken? En: hoe houd ik het leven leuk?

De afgelopen maanden heb ik over het onderwerp type 1 diabetes alles gelezen wat los en vast zit. Ik heb contact gezocht met andere mensen met diabetes om hun ervaringen en tips te horen. Ik schrok soms van wat ik te weten kwam; sommigen hebben zowat een dagtaak aan het managen van hun glucose. Ja, maar dat wil ik niet! Ik wil gewoon mijn dingen blijven doen!

Het werd me al snel duidelijk dat het niet zo eenvoudig is. Ik zal er het beste van moeten maken en dat ga ik ook zeker doen. Ik ben me zeer bewust dat ik relatief geluk heb dat ik nú type 1 heb gekregen en niet tien of twintig jaar geleden. Dankzij mijn sensor kan ik mijn glucose makkelijk meten en kunnen ze in het ziekenhuis ook meekijken. De techniek gaat razendsnel.

Ooit was het advies om niet te sporten als je type 1 hebt. Gelukkig is dat nu heel anders en heb ik al weer een paar keer op mijn mountainbike gezeten. Ik zou dat niet kunnen missen. Al met al heb ik snel geaccepteerd dat type 1 diabetes vanaf nu bij mij hoort, maar de impact dreunt nog wel flink na. Vanaf nu leid ik een leven met diabetes, maar ik wil mijn leven niet door diabetes laten leiden 😊

Ik ben Blijke, ik ben 49 jaar en sinds april 2021 gediagnosticeerd met diabetes type LADA.