Hi allemaal,

Mijn naam is Daphne, 29 jaar en heb sinds mijn 3,5 diabetes type 1. Inmiddels dus al bijna 26 jaar! Waar ik nog begon met 2x per dag insuline spuiten (kun je nu niets meer bij voorstellen), gebruik ik inmiddels alweer ruim 8 jaar een insulinepomp. Sinds november heb ik de Omnipod in combinatie met de Dexcom G6. Mede vanwege hypo-unawareness ben ik, stom gezegd, één van de gelukkigen die een sensor mag gebruiken. Ik hoop nog steeds dat dit snel voor alle diabeten een uitkomst mag zijn, want wat veranderd dat je leven zeg!

Een andere reden dat ik mijn sensor heb gekregen is het feit dat ik ruim 4 jaar geleden een zwangerschapswens had. Vanwege mijn gezondheid wilde ik graag vroeg beginnen, zodat mijn leeftijd in ieder geval geen extra risico kon zijn. Terwijl ik nog bezig was met het krijgen van het welbekende groene licht, had ik op een zaterdagochtend ineens vanwege een totaal ontregelde cyclus al een kei-positieve zwangerschapstest in mijn hand. Vlug het ziekenhuis bellen en daarmee werd die sensor dus in sneltreinvaart geregeld. En wat een uitkomst, want hoewel ik redelijk goed zat voor mijn zwangerschap, zat ik in mijn zwangerschap prima. Met af en toe een uitschieter (maar dat is bijna niet te voorkomen) en vast niet zo strak als sommige andere, ging ik tot 28 weken fluitend mijn zwangerschap door.

Bij de eerste echo kwam er echter wel een grote schok, ik bleek niet zwanger van één, maar twee kindjes! Tweelingen zitten bij ons in de familie, maar wat was dat spannend. Waar mijn partner door het dolle heen was zag ik alleen maar risico’s. Ik dacht dit is een zwangerschap die gedoemd is om te mislukken; en het risico van je diabetes, en dan nog ook een tweeling. Ik werd goed in de gaten gehouden, met iedere 2 weken een echo, en gelukkig verliep alles vrij lang heel goed. Vanaf 28 weken begon ik me minder goed te voelen, ik kreeg veel pijn in mijn bovenbuik en langzaamaan begon mijn bloeddruk te stijgen, na het nog een tijdje te hebben aangekeken ging het met 33 weken echt niet meer. Ik werd helaas opgenomen in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging. Met 34 weken werden na een hele lange bevalling mijn twee prachtige meiden Faye en Juultje via een spoedkeizersnede geboren. Ze moesten in de couveuse, maar na zo’n drie weken mochten wij met twee kerngezonde meiden naar huis!

Daarnaast ben ik in mei 2021 mijn diabetes Instagram pagina diadagelijks begonnen en daar heb ik echt nog geen seconde spijt van. Ik vond het echt bijzonder om te zien hoe je binnen kort tijd online zoveel mensen leert kennen en hoe iedereen voor elkaar klaarstaat. Er is zoveel (h)erkenning, en je beseft ineens; ik ben echt niet de enige! Allemaal mensen die wel begrijpen dat je van 0 naar 100 kan binnen enkele uren. Waar je ’s ochtends staat te springen van energie, lig je ’s middags ineens uitgeteld op de bank. Voor mensen zonder diabetes ooit lastig te begrijpen. En wat het is het fijn dat je dan je verhaal kwijt kan en begrip krijgt!

Wat ik andere diabeten (wellicht met name vrouwen, maar ook partners van of jonge meiden die nog een kinderwens hebben) wil meegeven is dat het uiteraard logisch is dat het spannend is (vond ik ook) en dat je je waardes zo strak mogelijk wilt krijgen maar dat je het af en toe ook los moet kunnen laten. Natuurlijk ook in het algemeen buiten een zwangerschap om. Ik was daar eerst ook heel gestrest over, maar van één hoge waarde krijg je niet meteen complicaties. Als je lekker gaat uit eten met vrienden en iedereen neemt een pizza of een frietje, ga dan geen salade nemen als je daar totaal geen trek in hebt. Let vervolgens de rest van de tijd weer op en geniet!