Ik heb sinds 1998 Diabetes type 1. Toen deze ziekte bij mij geconstateerd werd, was ik 2,5 jaar oud. Ontzettend jong. Ik kan me (gelukkig) weinig herinneren van die periode. Mijn ouders herinneren zich hoe vreselijk het was om hun kleine meisje te prikken in de vingers, en elke dag meerdere keren een spuit in mijn beentjes moesten zetten. Het enige dat ik me nog herinner van deze tijd, zijn de spelletjes die ik speelde in het ziekenhuis, en de knuffel waarmee ik elke avond naar bed ging.

Nu ben ik 25, ik woon niet meer thuis en inmiddels maak ik gebruik van een insulinepomp en een freestyle libre sensor. Ik ben dankbaar dat ook Diabetes mee gaat met de toekomst, soms niet zo snel als gehoopt, maar wat zou het fijn geweest zijn om als kind ‘gewoon’ buiten te kunnen spelen met de technologie voor Diabetes type 1 van nu, zonder op vaste tijdstippen naar huis te moeten om te moeten prikken en/of spuiten, want dat kon ik pas zelf toen ik wat ouder was.

Soms krijg ik de vraag ‘zou je dezelfde persoon zijn als je geen Diabetes t1 zou hebben?’ en mijn antwoord daar op is simpel. Nee, ik zou niet dezelfde persoon zijn. Diabetes heeft me geleerd om zelfstandig te zijn, om consequenties onder ogen te zien, maar ook om dankbaar te zijn voor de dagen waarop ik minder last heb van mijn Diabetes. Ik weet niet beter dan leven met Diabetes, en ik zou het enorm eng vinden om het niet te hebben.

Fotocredits: Rick Luyks