Poeh… Waar zal ik eens beginnen? Ik zal mezelf eerst voorstellen. Ik ben Ilse, ik ben 22 jaar oud en ik heb nu vier jaar type 1 diabetes.

Het was 8 februari 2018 toen ik na een week lang met dorst, veel toiletbezoeken en vermoeidheid naar de huisarts ging om het toch eventjes na te laten kijken. Dat ik een hoge bloedsuiker had was al bekend. Mijn moeder, had mij diezelfde ochtend nuchter geprikt. Zij had een priksetje in haar tas, want zij was verpleegkundige in een huisartsenpraktijk.

Nuchter zat mijn bloedsuiker rond de 16 mmol/L. Maar de teststrips bleken over datum te zijn en dat kon blijkbaar een heel afwijkende waarde veroorzaken. Inmiddels aangekomen in de huisartsenpraktijk, niet meer nuchter, werd mijn bloedsuiker weer geprikt. Deze was gestegen naar 21 mmol/L.

Ik ben toen meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar ik meteen naar de internist kon. Ik weet nog precies wat ik die dag aan had. Ik weet nog precies hoe onverschillig en misschien zelfs wel een tikkeltje arrogant ik op de internist reageerde en eigenlijk niet eens veel luisterde naar wat hij te zeggen had. De zin “maak je maar geen zorgen, want gezien je bouw verwacht ik dat je type 2 hebt en je er wel vanaf komt als je gewicht gaat verliezen’ vergeet ik nooit weer.

Met deze zin, heb ik nog steeds best wel veel moeite. Als dit geen bodyshaming is?! Ik leerde diezelfde dag nog mijn eigen bloedsuiker meten en zelf insuline injecteren. Ik vond het echt verschrikkelijk… Ik was bang voor naalden en ik was nog steeds in de veronderstelling dat ik geen insuline nodig had. De afgelopen 17 jaar kon ik toch ook prima zonder insuline?!

Mijn ouders hebben mij vanaf dat moment onvoorwaardelijk gesteund. Mijn moeder prikte, op de momenten dat ik het super eng vond om bij mezelf een vingerprik te doen, met me mee. Wat ben ik mijn ouders nog altijd zo onwijs dankbaar hoe zij op dat moment met hun puberende dochter, waarvan het leven toen écht op de kop stond, omgingen. En niet te vergeten: ook dat van hen stond op de kop!

Gelukkig kon ik vrij snel ‘wennen’ aan het insuline spuiten. Ik gaf mezelf bijna elke dag de peptalk ‘als ik gewicht verlies dan kom ik er misschien wel vanaf’! Tot de internist mij bijna stotterend opbelde met de mededeling: “Eehm ja, het lijkt er toch op dat er antilichaampjes in je bloed gevonden zijn, wat dan toch type LADA lijkt te zijn”.

Stomverbaasd, boos en verdrietig was ik. Hoe was dit mogelijk? Op een later moment kreeg ik te horen dat het dan toch wel type 1 zou zijn… De keren daarop bij de internist kreeg ik adviezen als: alleen nog maar (zwarte) koffie, thee en water drinken. De rest zou mijn bloedsuiker te erg beïnvloeden. Oh ja, en meelkoekjes: die ik zelf moest bakken, voor als ik zin in een tussendoortje had.

Ik heb aan mijn behandelteam in ie tijd vrij weinig gehad. Ik ben voor mijn gevoel echt aan mijn lot over gelaten. Inmiddels woon ik nu twee jaar in Meppel waar ik een fantastisch behandelteam heb dat mij echt het gevoel geeft dat ze er voor mij zijn.

Dankzij mijn huidige diabetesverpleegkundige ben ik ook supersnel begonnen met de Medtronic 780-pomp in combinatie met de Guardian-sensor. Wat een verademing! Het gaat nu super goed met mij, mede doordat ik vorig jaar de keuze gemaakt heb om een Instagram-account aan te maken gericht op mijn diabetes (@diabetesmetils).