Toen ik 1,5 jaar geleden de diagnose diabetes type 1 kreeg veranderde mijn leven. Het onbezorgde leven was ineens voorbij. Ik kon niet spontaan meer gaan sporten, een sprintje trekken voor de trein of de deur uit gaan met alleen mijn mobiel op zak. Elke stap die ik nu neem en elke beslissing die ik maak, daar drukt diabetes een stempel op. Het is er altijd en ik dien er altijd rekening mee te houden, want als ik dat niet doe, heb ik er alleen maar meer last van. En naarmate ik verder kom, wordt het steeds meer een leefstijl.

Maar het blijft een continu aanwezige stem in je hoofd: heb je je prikspullen? Heb je Dextro? Wat is je waarde? Moet je niet bijspuiten? En de onzekerheid als ik iets in mijn lichaam voel: is het mijn waarde of is het wat anders? Ik kan mij nog zo goed herinneren hoe ik leefde zonder diabetes en dat maakt het soms best lastig. Het is een gemis, een steek in mijn buik die ik dan voel…

Maar het heeft mij ook heel veel moois gebracht. Ik heb veel mooie mensen mogen ontmoeten die precies weten waar ik het over heb of hoe ik mij voel. Ik heb geleerd om mijn dromen achterna te gaan, want je weet nooit wanneer het leven ineens kan veranderen. Ik heb geleerd om beter mijn grenzen aan te geven en op te komen voor mezelf en ik ben zelfs over mijn mega naaldenangst heen gekomen (oké, heel soms komt het nog terug, maar niet zo erg meer als voorheen).

Diabetes heeft mij een nieuwe uitdaging in het leven gegeven, maar het heeft mijn leven ook verbreedt. Ik ga mijn mooiste leven leiden, met diabetes aan mijn zijde!

Ilse