Het verhaal van Ingeborg

april 2022

Ik ben Ingeborg, Ik heb een dak boven mijn hoofd, een job, een leuk gezin en toffe vrienden. Ik leef in een land waar geen oorlog is en waar vrouwenrechten bestaan. Ik heb geen ongeneeslijke ziekte noch ondraaglijke fysische of psychische pijn. Ik kom financieel niets tekort en kan 3 maal per dag een maaltijd nemen. Ik heb diabetes T1 en daar ben ik dankbaar voor.

Ik schrijf 1991 wanneer de diagnose van T1 diabetes valt, 23 jaar en net getrouwd . Daar wordt dan niet veel heisa rond gemaakt. Op een kwartiertje krijg ik van de arts alles te horen over hoe ik mijn suikerwaarde moet meten ( niet wanneer, hoe vaak of waarom) en hoe ik moet inspuiten en het leven gaat voort. Diabeteseducatie bestaat nog niet en wordt vertaald als ‘materiaal gaan halen in de ziekenhuisapotheek’.

2 Jaar later ben ik zwanger en 18 maanden later nog eens. De uitleg die ik hierover kreeg was zo kort als ik het hier neerschrijf. Toen waren er nog geen educatoren die me konden begeleiden en bijsturen wanneer nodig en dus deed ik wat ik dacht dat goed was en was me verder van geen kwaad bewust. Het is pas 4 jaar later nadat ik zelf de cursus diabeteseducator had gevolgd en als educator werkte dat ik besefte hoe onverantwoord ik met mijn zwangerschappen omging, maar ik werd destijds nooit doorgestuurd naar een dietiste en had geen idee hoe mijn streefwaarden moesten zijn, laat staan dat ik dagelijks tot 7 keer had moeten meten … ik deed dit eerder 7 keer per week !

Mijn prachtige dochters zijn nu volwassen, sterke vrouwen die op elk gebied volledig normaal ontwikkeld zijn en daar ben ik nog steeds oeverloos dankbaar voor, want het had zo fout kunnen aflopen. Vooral bij de jongste wiens leven bij de bevalling aan een zijden draadje heeft gehangen.

Toen ik dank zij educatie eenmaal begreep dat ik het anders moest aanpakken, lag het voor mij voor de hand dat ik er alles voor zou doen om er zolang mogelijk op een gezonde manier te zijn voor hen en kostte het me eigenlijk niet veel moeite om mijn levensstijl hieraan aan te passen. Ik ging mijn voedingsgewoonten aanpassen ( ik was fan van zoetigheden, chocolade en gebak !). Sporten deed ik indertijd niet met mijn fulltime job en 2 kleine kinderen, maar ondertussen zijn de loopschoenen en de mountainbike al de revue gepasseerd en hebben deze plaats gemaakt voor wandelschoenen en een witte racefiets.

Het enige wat me nu in mijn leven soms nog stoort zijn de hypo’s op ongepaste momenten en hypers die tot ongekende frustratie leiden ondanks alle goede intenties die ik heb.

Hoewel reeds ruim 10 jaar geleden heb ik de dochters hilarische momenten laten beleven toen ik in een tamelijk diepe hypo zat en dan worden deze hypo-anekdotes af en toe weer eens opgerakeld, ideaal bij een aperitief moment met de schoonkinderen erbij, schijnen ze denken.

Zoals die ene keer dat ik midden in de nacht in de badkamer te bewonderen was terwijl ik me kwaad maakte omdat ik die de ellendige glucosestrips ( lees: muggentabletten) maar niet in mijn glycemiemetertje geramd kreeg. Getuige hiervan de reeds 3 geopende verpakkingen van muggentabletten die op de wastafel lagen. Of toen ik aan dochterlief vroeg of ze me even wilde helpen zoeken naar de backspace op mijn laptop, want die leek wel verdwenen of verplaatst.

En toegegeven, niet alle hypo’s vind ik vervelend. Begeleid door het zaligmakende deuntje van mijn pomp dat me verwittigt bij een hypo, durf ik zeker al eens grijnzend naar de frigo te huppelen richting overschotje van een heerlijk dessert dat ik gemaakt had voor het dinertje van de dag voordien.

De moeilijkste uitdaging – ook met de nieuwe technologie ( Medtronic 780G en Guardiansensor)-  blijft het denkwerk wanneer je wilt gaan sporten. Bijvoorbeeld wanneer er zich iets onverwacht aanbiedt ( “Hé schat, zin in een avondwandelingetje na het eten?”) en je eigenlijk net insuline hebt gegeven, berekend op een rustig avondje niets doen. Sporten gebeurt nog steeds een beetje met vallen en opstaan en het is me al overkomen dat ik soms al eens voor sport heb gepast omdat ik geen zin had in alweer een onvermijdbare hypo ( of om alweer  preventief te eten om die hypo te voorkomen) of omdat het te ingewikkeld werd om ervoor te zorgen dat ik toch kon gaan sporten. Dat is spijtig, maar ik reken op de wetenschap en wacht ongeduldig af tot de dag dat het IQ van mijn pomp me met verstomming slaat en ik hem ( de mijne is duidelijk mannelijk 😉 )nooit meer als excuus kan gebruiken om niet te sporten.

Ik heb ondertussen al 3 decennia lang diabetes. Ik ben erin geslaagd, waarbij ik uitdrukkelijk mijn diabetesteam en mijn endocrinologe wil bedanken, om dit jubileum complicatievrij te houden. Begeleiding is onbeschrijflijk belangrijk en het behoeft geen betoog dat ook een babbel met een lotgenoot gewoon eens deugd kan doen.

Daarom kan en wil ik vol overtuiging zeggen dat ik dankbaar ben dat ik diabetes heb. Ik ben daardoor veel gezonder gaan leven  en het heeft me ook wel wat geleerd te relativeren wat mijn geluksgevoel ten goede komt. Ik ondervind weinig nadelen, behalve dus de twee ‘H’s’.

Maar welke bakker presenteert eens geen brood met een donkerbruine korst door een te lang verblijf in de warme oven ?

Welke zwemmer heeft niet eens een koude winterdag waarin hij wenste dat water droog was ?

Het leven is nu eenmaal niet perfect en maar goed ook want zo blijf ik gefocust op mijn gezondheid en ben ik me bewust van het geluk dat zich al op mijn levenspad heeft neergevleid.

2022-05-18T21:19:14+02:00
Ga naar de bovenkant