Het lijkt nog maar zo kortgeleden: dat ze met haar blonde vlechtjes op het schoolplein naar me toe kwam gehuppeld en haar kleine armpjes om me heen sloeg. Dat ze lekker buiten speelde, lachte om mijn grapjes en op zondagochtend bij me in bed kroop.

Maar tijden veranderen. Het blonde kleutertje van toen is veranderd in een tiener die langer is dan ik. Dat lange lijf hangt het liefst languit op de bank, de ogen vastgeplakt aan een scherm. Of ik tref haar in de keuken, op zoek naar alweer een snack. Als ik wat aan haar vraag, zucht ze. Want ouders, die zijn vooral heel vermoeiend als je een puber bent…

Type 1 diabetes en de puberteit
De puberteit is voor veel ouders een uitdaging. Maar als je puber diabetes heeft, dan is die uitdaging extra groot. Ik besef me nu pas hoe makkelijk het allemaal ging toen ze nog jonger was. Vroeger was onze dochter een schoolvoorbeeld van verantwoordelijkheid. Ze deed braaf wat er van haar verwacht werd, ook als het ging om het zorgen voor haar diabetes.

Nou, dat is inmiddels wel veranderd. Ze ‘vergeet’ dat die infusieset vervangen moet worden. Ze heeft het alarm van haar pomp ‘niet gehoord’. Ze had ‘geen tijd’ om reservespullen mee te nemen voor een logeerpartijtje. En o wee als ik er wat van durf te zeggen.

Puberbrein in ontwikkeling
Ik snap het ergens ook wel. Als je jong bent wil je je eigen gang gaan, zonder dat je ouders de hele tijd over je schouder meekijken. Wil je leuke dingen doen met je vrienden en vriendinnen. Je wilt niet hoeven rekenen en nadenken over je diabetes, en je hebt geen zin in al die verplichte handelingen die daarbij horen – je moet al zoveel.

Uit onderzoek blijkt dat ruim 85% van de jongeren grote moeite heeft om tijdens de puberteit de diabetes onder controle te houden. Deels komt dat door hormonen, die de glucosewaardes alle kanten op sturen behalve de goede. En deels omdat het puberbrein volop in ontwikkeling is. Ze dénken misschien dat ze het allemaal kunnen, maar dat is gewoon niet zo.

Leren loslaten
Op eigen benen leren staan, daar draait het om in de puberteit. Voor mij als ouder betekent dat: leren loslaten. Maar hoe doe je dat als je kind diabetes heeft? Deze fase brengt voor mij weer allerlei nieuwe vragen en zorgen mee. Want hoe zit het met diabetes en alcohol, met diabetes en vrienden, met diabetes en depressie, met diabetes en seks? Hoe zorg ik ervoor dat ze gezond eet? Hoe blijf ik op de hoogte als ze niet communiceert?

Laatst sprak ik een psycholoog die zei: je hoeft je kind niet los te laten, je mag haar gewoon wat losser vasthouden. Kijk, dat klinkt haalbaar, zelfs voor mij.