Hoi allemaal,

Ik ben Marjo, 29 jaar, hartstikke single en ik woon in Bolsward (Friesland).

Dit jaar heb ik 13 jaar diabetes type 1. Ik weet het nog als de dag van gister; op 15 september 2008, de verjaardag van m’n broertje, werd ik uit de les gehaald en moest ik naar het ziekenhuis.

Vanaf dat moment stond m’n leven op z’n kop. Vooral omdat ik geen idee had van wat me te wachten stond.

Het meisje van toen wist nergens van. Vooral van diabetes niet. Ze dacht: ‘dat doe ik wel even.’

Ze dacht; ‘ik moet insuline spuiten voor de maaltijden, prima.’ Ze hield zich keurig aan het spuitschema en mat haar bg voor het eten en voor het slapen gaan. Maar voor het stuk taart of koekje spoot ze niet. Ze dacht: ‘dat is geen maaltijd, dus dan hoeft het niet.’

Hoe ik het toen heb overleefd, is een wonder.

Toen durfde ik niet veel. Ik was bang voor de confrontatie en deelde daarom zo min mogelijk over mijn diabetes met anderen. Ik durfde het zelfs niet te zeggen tegen mijn dvk, als ik een hypo of hyper had. Bij de overstap op de pomp, gingen we sporten in het ziekenhuis. Ik zat op 4.3 en zei het niet.

Niet verstandig om dan te gaan sporten, maar op dat moment wel de beste keuze.

Maar eigenlijk wilde ik het wél zeggen. ‘Ik voel me niet goed want ik heb een hypo en daar baal ik van.’ Ik wilde het zo in één keer zeggen. Ik kon het wel uitschreeuwen en wilde heel hard huilen. Maar ik deed alles behalve dat. Ik stopte mijn gevoel weg en verstopte daarmee mijn diabetes. Ik ging gewoon door met wat ik aan het doen was. Dat voelde goed. Dan ging alles zoals gepland en was ik niet anders dan anderen.

Met hulp van een medisch psychologe, durf ik nu meer mijn gevoel toe te laten en zeg ik het vaker als ik me niet lekker voel.

Ze zei toen dat ik er best boos en verdrietig om mocht zijn. Omdat het niet niks is waar je de rest van je leven mee moet dealen.

Dat ik af en toe best mag denken : ‘Kut ziekte, rot diabetes en gatver!’

Het meisje van toen deed dat niet. Ze durfde het niet. Nu wel. Soms niet. Maar dat geeft niet.

Het is oké. Het mag er zijn.