Als een fenix herrezen 

Mijn naam is Michelle Roeland, ik ben 26 jaar en 10 jaar bekend met diabetes type 1. 

Mijn diagnoseverhaal  

Op mijn 16e sportte ik zes dagen in de week, altijd bezig met gymnastiek en wedstrijden. Trainen trainen en nog eens trainen. Dat allemaal naast mijn laatste jaar van de middelbare school. Het examenjaar.. 

Eind december werd ik ziek,  mijn klachten waren niet anders dan een gewoon griepje. Uiteindelijk ben ik vier weken thuis geweest, waarbij mijn ouders alle zorg op zich namen. Ik was namelijk 14 kilo afgevallen, erg verzwakt en vermoeid. Ik had flesjes water naast mijn bed staan. Niet omdat ik dorst had, maar omdat alles smaakte naar teer in mijn beleving.  

Eventjes bloed prikken 

Verschijnselen van diabetes? Die waren bij mij niet aanwezig. De huisarts vond het niet nodig om langs te komen maar nam na vier weken toch eindelijk de tijd. Hij voerde zijn controles uit maar controleerde niet mijn suiker.  ‘Het zal wel aan de maag liggen. dus ik zal maagtabletten voor je uitschrijven. ‘Ga voor de zekerheid maar eventjes bloedprikken in het ziekenhuis, al zal het niet echt nodig zijn.. maar laten we het toch maar doen.’ 

Nou daar ging ik. Weer die trap op naar boven, ik moest een half uur bijkomen van  de trap omdat mijn lichaam zo verzwakt was. 

Mijn moeder raakte geïrriteerd omdat ik niet opschoot. Ze heeft me daarbij geholpen met omkleden en hup de auto in. 

Ik heb de halve reis niet eens meegekregen. Mijn ouders hebben mij bij de deur van het ziekenhuis meteen in een rolstoel gezet, op dat moment zou ik nog bij kennis zijn geweest maar ik kan me daar niets meer van herinneren. Uiteindelijk met piepende banden naar de bloedprikstoel.  Ik was al weg, op dat moment ging ik mijn coma in. 

In coma 

Mijn bloed werd gecontroleerd. Een bloedglucosewaarde van 32.4 maar dat was het ergste nog niet. Mijn moeder vertelde mij dat ik meteen naar de SEH ben gebracht, daarbij hebben er 15 artsen om mijn  bed heen gestaan die niet wisten wat ze moesten doen. Intussen kwamen de andere bloeduitslagen kwamen ook binnen: een zware ketoacidose die waarschijnlijk al 2 jaar in het lichaam bezig was. En natuurlijk nog heel veel andere zaken.. 

Niemand wist daar wat ze moesten doen. De artsen raakte in paniek. Mijn toestand ging hard achteruit. Er werd besloten dat ik met spoed naar het Sophia ziekenhuis moest worden gebracht. 

Code Rood 

Het enige wat mijn moeder mee kreeg is: HET IS NU CODE ROOD, waarbij mijn ouders vroegen: Dokter? Wat betekent code rood wat is er aan de hand? 

Meneer en mw Roeland, uw dochter kan kunnen te komen overlijden. 

 Ik werd met spoed in de ambulance gezet. De ketoacidose zorgde ervoor dat mijn organen begonnen uit te schakelen. Daarbij ging onderweg mijn 1e reanimatie in. Uiteindelijk is er daarna voor het ziekenhuis nog een 2e reanimatie ingezet. Ik was terug maar nog steeds in diepe coma.  

Ik werd in een speciaal kamertje gelegd, daarbij werden de eerste infusen en een katheter geplaatst. Tijdens de katheterisatie  ontwaakte ik uit mijn coma en op dat moment weet je niet wat er gebeurd is. Mijn moeder heeft mij uiteindelijk gerust kunnen stellen en ben ik blijven liggen. 

 Daarna ben ik door blijkbaar een wegraking door de hoge bloedsuiker en agressie vastgebonden in een donkere kamer, daarbij zijn de hallucinaties gestart. 

Hierbij zag ik dementors met rode ogen die grote naalden in mijn armen en benen aan het steken waren. In werkelijkheid waren het de verpleegkundige en mijn moeder. Maar daarbij liet ik me niet tegenhouden. Ik vocht in mijn beleving terug. Daarbij trok ik al mijn infusen eruit, en toen mijn moeder me tegen wilde houden zag ik alleen een rode dementor en ben ik uitgeschoten. 

Ik werd uiteindelijk wakker, vastgebonden in mijn bed.  

 Vier dagen op de IC 

Uiteindelijk heb ik 4 dagen op de IC gelegen met 12 infusen, hartbewaking, katheter en ga zo maar door, daar heb ik 3 dagen niet mogen eten en drinken. 

Pas toen mijn tong (door de verzuring) was gestopt met vervellen en minder was uitgedroogd mocht ik weer wat eten en drinken. Mijn ouders waren de 1e twee dagen dag en nacht bij mij in rotterdam.  Daarna toen ik stabiliseerde en daarbij uit levensgevaar was hebben mijn ouders ook hun rust genomen en bij kunnen komen van alle indrukken. Het is toch heel wat als je je dochter bijna verliest zoals ze zelf altijd zeggen. 

Wat kan ik nog?  

Toen ik na een paar dagen terug mocht naar mijn eigen ziekenhuis werd mij pas verteld wat er aan de hand was: type 1 diabetes.  

De diabetesverpleegkundige kwam uitleg geven, waarbij ze aan mij vroeg wat mijn gedachtes waren daarin. De enige vraag die ik heb gesteld was: kan ik nog paardrijden? Jazeker Michelle, dat kan. 

Toen ging eigenlijk meteen de knop om. Geef maar hier die naald. En zo zijn we begonnen met het leven met diabetes. 

Er werd mij rustig geleerd hoe ik om moest gaan mijn nieuwe baantje.. acceptatie was voor mij niet moeilijk, zolang ik mijn ding nog wel een beetje kon doen. 

 Acceptatie van type 1 diabetes 

Het leven ging verder. Ik accepteer dat het leven nu echt veranderd is, en ik elke dag de aanpassingen moet doen die nodig zijn.  

Of ik er moeite mee heb? Ik heb het overleefd! iIkheb een nieuwe kans gekregen om door te gaan! 

Nu vecht ik sinds 27 januari. De dag dat het lampje uitging en code rood een hele andere betekenis met diabetes. 

 Op mijn arm heb ik een quote gezet. Mijn moeder zei: je bent als een feniks herrezen uit de as. Daarom staat er een grote fenix op mijn arm. Diabetes kan me neerhalen. maar iedere dag sta ik opnieuw op en beginnen we opnieuw. 

 Hoe gaat het nu met me?  

Ik ben een bijdehandje als diabeet, die leert tot verpleegkundige en volgend jaar begint aan haar opleiding tot diabetesverpleegkundige. Ik heb daarbij de omnipod (spot) en een dexcom (bruni) op mijn arm. Zij zijn mijn beste vriendjes. Ondanks dat mijn man/schoonmoeder en natuurlijk moeder mij goed in de gaten houden. 

Ik ben dankbaar dat ik er nog ben. Artsen vinden het nog steeds een wonder dat ik er nog ben. Dat mijn lichaam zo heeft kunnen herstellen en dat er geen uiteindelijke schade is achtergebleven.