Inmiddels is het 2007: ik was 13 jaren jong, ging naar de middelbare school en dacht dat ik de hele wereld aan kon. Mijn ouders grepen dit moment aan om mij meer zelfstandigheid te geven en daar was ik het volkomen mee eens. Prikken, spuiten, ziekenhuisbezoeken: ik kreeg de volledige verantwoordelijkheid over de zorg voor alles rondom mijn ziekte.
En daar was ik snel klaar mee. Ik vond het een stuk makkelijker om niet te prikken, slechts af en toe te spuiten en mijn ziekenhuisafspraken niet na te komen. Want wat je niet ziet, is er ook niet.

Natuurlijk was ik mezelf ervan bewust dat ik diabetes had. In die jaren ben ik regelmatig gepest, ik had veel puistjes (verergerd en vervroegd door het gebruik van insuline) en bij feestjes kreeg ik altijd ander drinken of eten dan de andere kinderen. Ik was anders dan anderen, maar door niet naar mijn diabetes te handelen zou het lijken of ik net was als iedereen. En dat was het enige dat ik wilde; ‘gewoon’ zijn.

Op een gegeven moment zorgde ik zo slecht voor mijzelf dat ik om de week in het ziekenhuis belandde. Zelfs de schoonmaaksters herkenden me! Op de dagen in het ziekenhuis waren mijn suikerwaarden heel stabiel. Logisch natuurlijk, omdat daar mensen waren die zich volledig bezighielden met het welzijn van mij en mijn lichaam.
Maar zodra ik weer naar huis mocht, haalde ik alle trucjes tevoorschijn om maar zo normaal mogelijk te zijn. Die trucjes waren oneindig (ik zal jullie de details besparen en wil ook niemand op verkeerde gedachten brengen) en ik loog tegen mijn ouders over mijn diabetesmanagement.

In die ontkenningsfase heb ik zo’n tien jaar gezeten. Gelukkig is uiteindelijk het kwartje gevallen. Ik ben iedere dag dankbaar dat ik geen complicaties heb en dat ik het nu voor elkaar krijg om wél goed voor mezelf en mijn diabetes te zorgen. Ook ben ik mijn ouders dankbaar voor hun vergevingsgezindheid. We zijn iedere dag opnieuw begonnen; er is altijd een nieuwe kans!

Nina