Ik heb type 1 diabetes en dit is mijn verhaal… 
Mijn naam is Shima en ik kreeg zes jaar geleden de diagnose type 1 diabetes.  

Mijn hoofd heeft miljoenen plannen maar helaas doet mijn lichaam niet altijd mee. Hoewel mij dit soms absoluut pissig kan maken (vooral wanneer ik te hoog zit) luister ik naar mijn lichaam en doe ik wat het mij vraagt. En mijn plannen? Daar ga ik gewoon voor, alleen iets langzamer dan ik zou willen.  

Type 1 diabetes stopt mij niet!  

Ik werk voor een Amerikaans bedrijf en run een sales team in Europa. Dit is een fulltime job. Daarnaast werk ik aan mijn eigen bedrijf en doe ik vrijwilligerswerk. Al met al niet slecht voor een diabeet type 1 he.  

De onzichtbaarheid van type 1  

Wat ik af en toe lastig vind is de nonchalante houding van mijn omgeving. Het moeten uitleggen dat ik soms niet de baas ben over mijn eigen emoties maar dat dit getriggerd wordt door hoge of lage glucose levels. Sinds ik 6 jaar geleden de diagnose kreeg, heb ik mij nog nooit zo vaak verontschuldigd als in de afgelopen 6 jaar… 

Soms vind ik type 1 diabetes ook gewoon super eng. Dit heeft vooral te maken met mijn hypo unawareness. Ook maakt het mij bang hoe mijn ziekte verder zal verlopen. Bij ieder bezoek aan de internist heb ik het gevoel dat de wachtkamer mijn toekomst zal zijn. Net zoals ik het enorm irritant vind als ik een hele dag of weekend kwijt ben omdat mijn lichaam moet bij komen. 

Maar ach, we doen het ermee en wat zeggen ze ook alweer over diabetes type 1? Je kunt ermee leven, toch?