Ik heb diabetes sinds mijn 6e levensjaar, dit kreeg ik als een soort verjaardagscadeau… Happy type 1 diabetes: de diagnose werd gesteld 5 dagen voor mijn 7e verjaardag. Hoewel er in het begin veel neerkwam op de schouders van anderen, op de gehele familie, heb ik vrij snel de teugels zelf in handen genomen.

Na een onbezorgde jeugd, waarbij ik altijd werd bijgestaan door vrienden en familie, kwam de puberteit om de hoek kijken. Niet bepaald de makkelijkste fase, met name op het gebied van diabetes. Hormonen veranderen en komen op gang, je wil toch altijd normaal blijven en normaal zijn (duuhhh… dat ben je ook gewoon, alleen dan met een bijzonder randje). Gelukkig heb ik altijd de controle kunnen houden op gewoon netjes spuiten en koolhydraten tellen. Maar ja, ook ik heb in die periode vaak de bloedsuikerwaardes van mijn gevoel gevolgd.

Toch heb ik in mijn puberteit de diabetes aardig onder controle kunnen houden. Vanaf mijn 17e á 18e levensjaar is de diabetes mij wat meer in de steek gaan laten, waarbij ik mijn hypo’s en hypers te laat aan voel komen. De hypo’s voel ik namelijk pas op 1,8 en de hypers bij de 19. Tja, dat is wel een beetje te laag en te hoog…

Na vele behandelingen die ik met het diabetesteam heb geprobeerd, die helaas niet werkten, ben ik uiteindelijk bij Stichting Hero terecht gekomen. Samen met hen heb ik mijn Teckel (nu inmiddels officieel hulphond) opgeleid tot diabetes signaalhond. Hoewel het een zwaar traject was, ben ik nog elke dag dankbaar dat ik dit heb gedaan. Mijn HbA1c is van 82 nu gedaald naar 59, wat een behoorlijk verschil is. Hierdoor kan ik mijn sport voetbal en fitness gewoon uitvoeren, zonder continu in de stress te zitten.

Kelsey