Soms lukt het niet. Ik heb ruim vijftien jaar type 1 diabetes, maar na honderden, misschien wel duizenden, naalden in m’n lijf, lukt het soms nog steeds niet. Soms is er ineens paniek, pure paniek, bij het idee dat een naald mijn lijf in moet.

Dan sta ik met m’n insulinepen in de hand en blijft die naald zweven op een centimeter of twee van m’n huid. Of wil ik m’n infuus prikken, voel ik de inserter al, maar druk ik de knopjes niet in.

Ik voel m’n ademhaling versnellen. De tranen prikken achter m’n ogen en de rest van mijn lijf verkrampt. Ik tel een paar keer af, vastberaden om die naald dan echt m’n lijf in te jassen. Maar het gebeurt niet. Er gebeurt helemaal niets.

Ik heb geen prikangst, althans niet in de vorm dat prikken en spuiten altijd een probleem is. Ik weet dat het altijd weer goed komt. Maar dat maakt de paniek in die paar seconden, minuten soms, niet minder. Naalden zijn klote. Dan kan je er van kinds af aan duizenden in je lijf prikken, maar dat maakt het niet makkelijker.

Wat wel makkelijker wordt, is ontdekken hoe je verder kan. Wat mij helpt, is even weglopen om iets anders te doen. Even plassen, m’n tas inpakken, wat rommeltjes opruimen. Even rustig ademhalen. Niet meer aftellen, maar op een goed moment gewoon doen wat al die andere keren zo soepel gaat. Gewoon doen. Omdat je eigenlijk ook simpelweg niet anders kan.