Iedere vrouw met type 1 diabetes en een kinderwens, of partner-van, heeft deze term denk ik wel eens voorbij horen komen. Wachten op het ‘groene licht’. Het klinkt bijna als iets magisch. Een soort startsein of stoplicht waarna je daarna letterlijk gas mag geven. En eigenlijk is dat ook een beetje zo.

Het groene licht is eigenlijk het moment waarop je internist aangeeft dat je bloedsuikerwaardes stabiel genoeg zijn. Vanaf dan mag je proberen om zwanger te worden.

De perfecte cijfertjes

Waar andere mensen een zwangerschap zelf kunnen timen, is dit bij diabetespatiënten toch net even iets anders. Hier wordt dit namelijk bepaald door een Hba1C lager dan <53, de GMI en TIR. Uiteindelijk als ik terugreken ben ik ongeveer een jaar bezig geweest om mijn bloedsuikerwaardes te perfectioneren. Nu werkt het niet mee dat ik zelf perfectionistisch ben aangelegd en goed nooit goed genoeg is, maar dit komt nog veel vaker aan bod in mijn komende verhalen.

Mijn bloedsuikers zijn nooit heel slecht geweest, met uitzondering van mijn studententijd. Eenmaal na die tijd in een vast ritme werd het al snel beter en begon ik bewust met voeding en beweging om te gaan waarna ik al snel een goede modus vond om mijn waardes binnen de grenzen te houden. Goed om te weten: ik gebruik geen pomp, maar spuit insuline. De pomp past simpelweg niet bij mij als persoon en het is dan ook een bewuste keuze hier niet voor te kiezen.

Terug naar het groene licht. Na een jaar puzzelen, afspraken met diëtisten en veel prikken kreeg ik dan te horen dat we het mochten proberen. Ik kan je vertellen, dat klinkt behoorlijk raar op zo’n moment en ergens ook onwerkelijk. Ik hoopte stiekem dat het snel zou lukken, omdat ik enorm bang was dat mijn strak geregelde suikers minder zouden worden na verloop van tijd of dat ik zou verslappen qua regime.

Naar de gynaecoloog
Voor de zekerheid had ik een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog om te testen hoe mijn vruchtbaarheid zou zijn. Na deze afspraak dronken mijn man en ik koffie in het ziekenhuis en dit smaakte mij op de een of andere manier niet. Ik hou enorm van koffie, dus dit was vreemd. Eenmaal thuis dacht ik… het zal toch niet.

Ik trok de stoute schoenen aan, ging naar de drogist en kocht twee zwangerschapstesten. Het was het proberen waard tenslotte en wie weet hadden we gewoon geluk! En jawel, binnen twee maanden na “groen licht” had ik een positieve zwangerschapstest in handen die aangaf dat ik 2-3 weken zwanger zou zijn. Ik heb direct de gynaecoloog teruggebeld dat verder onderzoek niet nodig was en zo startte mijn zwangerschap met een vitaliteitsecho in de agenda.

Vanaf het moment dat ik een positieve test in handen had, begon de stress toe te slaan. Hoe waren de suikers de afgelopen maanden geweest, was het wel goed genoeg? Wat als ik nu te hoog zit de komende weken? Nog wel 20 soortgelijke vragen kwamen in mijn gedachten, maar op dat moment probeerde ik er vooral even van te genieten dat het écht waar was en dat er een piepklein wondertje in mijn buik groeide.