Het eerste trimester is voor bijna iedere vrouw best pittig. Je moet wennen aan het idee van zwanger zijn, je lichaam begint langzaam te veranderen, je hormonen slaan op hol en daarnaast kan het dan ook nog eens zo zijn dat je misselijkheid ervaart en extreme vermoeidheid. Eigenlijk de bekende zwangerschapskwaaltjes.

Van hypo naar hypo

Na mijn eerste vitaliteitsecho bij 7 weken zwangerschap begon dit ook bij mij op te komen. Daarnaast kreeg ik enorm veel hypo’s. Helaas niet alleen overdag, maar ook veel in de nachten. Dit is een bekend fenomeen wat in het begin van de zwangerschap voorkomt en ik was geen uitzondering.

Samen met mijn behandelteam (internist & team van diabetesverpleegkundigen) werd er iedere week gekeken naar mijn upload en de insuline waar mogelijk aangepast. Ik gebruik een Freestyle Libre. Gelukkig maar, want anders zou ik geen vingers meer over hebben. En dat “gelukkig maar” veranderde bij mij toch ook al snel in een vervelend plasticje op mijn arm wat om de haverklap op alarm ging op momenten dat ik er totaal geen zin in had.

De hypo’s die ik had kwamen enerzijds door de zwangerschap, maar ook door mijn eigen toedoen. Nee, natuurlijk zorgde ik niet echt bewust voor een hypo, maar ik was wel heel erg angstig voor waardes boven de 8.0. Voor de zwangerschap was mij heel duidelijk gemaakt dat waardes tussen de 4.0-8.0 het beste zijn voor het kindje en dat waardes hierboven risico met zich meebrengen. En iedereen wil het beste doen.

Dit resulteerde in angst en veel te veel correcties waardoor de rollen dextro niet aan te slepen waren. Daarnaast merkte ik dat ik door dit gedrag ook wat obsessief met mijn voeding om ging. Ik probeerde koolhydraten volledig te vermijden om zo maar niet te stijgen, maar ik wist natuurlijk ook wel dat je brandstof nodig hebt en hypo’s zijn ook niet fijn. Een voedingsdagboek en een insulinepen met halve eenheden leek de oplossing op dat moment, maar eigenlijk zorgde dit bij mij voor nog meer onzekerheid en gepuzzel.

Eindelijk een beetje rust

Rond 11,5 week kregen wij de 13 weken echo zoals dit tegenwoordig heet. Toen deze goed was, voelde dit geruststellend en viel er een last van mijn schouders af. Het bracht meer rust in mijn bloedsuikerwaardes en temperde de angst om iets fout te doen voor mijn kindje. Eigenlijk ging vanaf dat moment alles weer wat beter.

Diabetes en zwangerschap, het gaat in je hoofd zitten en ook dit heeft impact op je suikers. Het eerste trimester zit er voor mij op, maar als ik iets over mocht doen is het wel meer genieten en minder stressen. Makkelijker gezegd dan gedaan maar hier baal ik stiekem wel een beetje van. Dus… voor alle zwangere mama’s to-be met diabetes in het eerste trimester: laat je niet gek maken en probeer te genieten wanneer je de kans hebt!