In mijn vorige artikel had ik het over de 13 weken-echo. Dit was voor mij een checkpoint waar ik voor mijn gevoel een vinkje achter kon zetten met de gedachte, dit pakken ze niet meer af! Mijn wekelijkse afspraken met het ziekenhuis in de vorm van een telefonisch consult waren er nog steeds en mijn grafiek van mijn Freestyle libre bekeek ik vaker dan mijn Whatsapp. Toch begon nu ook het leuke deel.

Meubels kijken, kinderwagens shoppen, natuurlijk kleertjes kopen. Ik wilde helemaal los. Op deze momenten kon ik écht genieten. Ik leefde toe naar de 20 weken-echo, het volgende checkpoint. Iedere dag met mooie waardes was er weer eentje bij.

Prikken op de snelweg

Hier wil ik dan ook direct op in haken. Hoe erg ik ook probeerde te genieten, ik merkte ook dat men in het ziekenhuis continu streefde naar betere waardes en een hogere TIR. Nu zit dit van nature al in mijn systeem. Dus nóg meer druk op de ketel, hoe goed bedoeld ook, was eigenlijk niet nodig geweest. Na ieder telefonisch consult sloeg toch weer de onzekerheid toe. Ook na de 13 weken toen de hypo’s langzaam meer plaats maakten voor hogere suikerwaardes. Toen sloeg dit om in lichte paniekaanvallen wanneer mijn freestyle alarmen gaf en er een pijl omhoog stond naast een hogere waarde.

Ik wist van gekkigheid niet hoe snel ik een insulinepen moest pakken en moest corrigeren. Ik weet dat ik een keer rijdend op de snelweg heb geprikt omdat ik niet 5 minuten wilde wachten tot ik kon stoppen bij een benzinestation. Gezond? Geen idee. Ik denk eigenlijk van niet. Ergens voelde het alsof ik niet kon vertrouwen op mijn lichaam en het continu in de gaten moest houden.

Terwijl, als je goed nadenkt, er is een compleet nieuw mensje in de maak in jouw buik dus geloof me, jouw lichaam kan écht een hele hoop zelf, ook met die suikers. En die 5 minuten maken niet het verschil. Het alarm op mijn freestyle werd een trigger. Een trigger voor paniek, voor chagrijnigheid, maar ook verdriet.

Trots, blij, verdrietig, alles door elkaar

Ik heb nog nooit zoveel gejankt als in mijn zwangerschap, terwijl ik normaal eigenlijk nooit huil. Alle credits naar mijn man die mij oneindig geruststelt en aanmoedigt. Mede daardoor kon ik gelukkig kon ik ook vaak trots en intens blij zijn als ik zag hoe mijn buikje een klein beetje groeide. Als ik naar de foto’s keek van de echo’s naar onze baby en als ik eraan dacht hoeveel andere vrouwen mij voor zijn gegaan, dit ook door hebben gemaakt én een gezond kindje op de wereld hebben gezet.