In mijn vorige blog heb ik beschreven hoe ik mijn keuze voor overstap van de insulinepen naar de insulinepomp heb gemaakt. Achteraf bezien is het eigenlijk best snel gegaan. Het typeert ook hoe ik ben: als ik ergens voor ga, dan ga ik er voor. Ik neem de benodigde informatie tot me en besluit. Huppakee, doorpakken. Van lang wikken en wegen is nog nooit iemand beter geworden.

Eén ding zit me echter toch niet helemaal lekker, dus een paar dagen na mijn gesprek met mijn dvk stuur ik haar een mailtje. Heb ik haar wel goed begrepen en kom ik écht in aanmerking voor een rt-cgm? Ja! is de duidelijke reactie.

Oké dan, aan de slag! Welke pomp gaat het worden?

Avond aan avond struin ik het internet af, kijk YouTube filmpjes, vergelijk reviews en meerdere keren vul ik de pomp-kieswijzer in van Diabetesexperts en Jdrf. Vanzelfsprekend benader ik ook een paar diabetesvrienden van Diabetes+.

Het liefst wil ik een pomp zonder slangetje (infuusset); een patchpomp. Maar…. op dit moment is er geen patchpomp op de markt die communiceert met een sensor. Wat een gemiste kans!

Nu ik de gelukkige ben die in aanmerking komt voor een rt-cgm (ja, ik voel me écht bevoorrecht in deze), valt dus toch de keuze op een pomp met slang. Eigenlijk blijven er dan maar twee pompen over: t:slim X2 en MiniMed 780G.

Overladen door alle informatie is daar ineens toch die twijfel. Dat slangetje…. Dat is denk ik mijn grootste angst bij dit traject. 24/7 aan een draadje verbonden? Ik moet er eigenlijk niet aan denken. Maar het is ook zo lastig voor te stellen!
Mijn waardes zijn toch best prima? Het spuiten is toch zo gepiept? Die tas met alle diabetesspullen past toch gewoon in mijn handtas? Op mijn freestyle libre 2 kan ik toch ook alarmen instellen?

Maar hé, de technische ontwikkeling gaat zo enorm hard; ik zou wel gek zijn als ik hier geen gebruik van maak! Oké, nog maar een avondje internet dan.

Angélique