Toen ik in 1997 diabetes kreeg, startte ik met pentherapie. Eén keer per dag langwerkende insuline en drie keer per dag voor elke maaltijd kortwerkende insuline spuiten. Nou, ik was als verpleegkundige wel wat gewend wat betreft het geven van prikken, maar ineens jezelf moeten prikken vond ik wel een hele stap. Ook omdat je beseft dat het nooit meer weg zal gaan. Maar veel keuze heb je niet, dus doen en verder gaan was mijn strategie.

Ik vond het lastig om alles te combineren: werken, vrije tijd en zorgen voor onze zoon die ik met pentherapie gezond op de wereld heb mogen zetten. Voor het zwanger worden van onze tweede zoon, zei mijn internist dat het misschien beter zou zijn om op een pomp over te stappen. Door de 24 uurs-basaal zou ik stabielere waardes kunnen halen. En gedurende de zwangerschap zou het makkelijker aanpast kunnen worden. Dat idee moest wel even landen.

24 uur per dag vast aan een infuus, dat vond ik wel een ding. Maar ik wilde ook graag alles zo goed mogelijk doen voor ons ongeboren kindje. Dus ben ik gestart met de pomp. Ik merkte vooral dat er minder schommelingen waren, maar nog steeds helaas altijd die vervelende maaltijdpieken. Mijn HBA1c is met pomptherapie niet echt veel beter geworden. Wel merkte ik verschil in mijn energielevels, die gingen er door de pomp wel op vooruit.

Zoon twee kwam gelukkig ook gezond op de wereld en de pomp werd een blijvertje, nu inmiddels alweer vijftien jaar. Maar nog steeds heb ik een haat-liefdeverhouding met de pomp. Elke drie dagen die nieuwe naald en dan maar weer hopen dat alles goed zit en dat de insuline goed wordt opgenomen. Omdat in de pomp alleen maar kortwerkende insuline zit, kan het snel niet goed gaan met de glucosewaardes als het systeem niet goed zit. Die onzekere factor blijf ik lastig vinden.

Dit is het tweede blog van Renate over haar overstap van insulinepomp naar Diabeloop. In het volgende blog vertelt ze over haar keuze voor een closed loop en de aanvraag ervan.