Ik ben Alex(ander) Hennah. Ik ben 21 jaar oud en kom uit Arnhem. Ik ben inmiddels verhuisd naar mijn tweede moederland, Groot-Brittanië.

In de herfstvakantie in 2010 kreeg ik de diagnose type 1 diabetes. Ik was graatmager geworden, dronken hoeveelheden water waar je bang van werd en kwam het ziekenhuis binnen met een bloedsuiker van 31,2.

Na een half uurtje wachten in het ziekenhuis, werd ik door de dokter bijgepraat over mijn diabetes. Mijn ouders waren inmiddels gebeld. Ik moest daar een week blijven en leerde van alles. Tenminste, dat werd geprobeerd. Eenmaal thuis stond mijn hele wereld op z’n kop.

Alles werd gemeten. Ik prikte en spoot. Gelukkig was ik nooit bang voor naalden, dus dat ik me redelijk af. Op school werd ik geholpen door de juffen en meesters. Ik had eigenlijk niets te klagen.

Een paar jaar later ging ik naar de middelbare school. Daar moest ik ineens alles zelf doen. Dat ik me enorm lastig af. Naast het feit dat ik mijn diabetes nooit echt geaccepteerd had, was alles en iedereen nieuw. Ik schaamde me zelf een beetje voor mijn diabetes.

De jaren daarna gingen me dan ook dramatisch af. Constant schommelden mijn suikers. Ik spoot onregelmatig. En dit duurde eigenlijk tot een paar weken geleden. Ik besef me sinds kort dat het zo niet langer kan en besloot hulp te zoeken. Inmiddels wordt mijn medicatie opnieuw ingesteld. En ga ik een Freestyle Libre gebruiken.

De conclusie van dit verhaal: het is oké om diabetes te hebben. Hoe lastig het soms ook is en hoe vervelend vragen om je heen soms kunnen zijn. Diabetes lijkt je allergrootste vijand, maar eigenlijk is het je allerbeste vriend. Wees er trots op. Verwaarloos jezelf niet, zoals ik deed. Het is het eigenlijk niet waard, echt niet.