Mijn naam is Anouk, ik ben 40 jaar en de moeder van een dochter van 8 met type 1 diabetes en een zoontje van 5. Amélie kreeg de diagnose toen ze net 5 jaar was en vanaf dat moment stapten we in een rollercoaster waarbij er ontzettend veel in korte tijd op ons af kwam als gezin.

Van het leren tellen van koolhydraten tot het vingerprikken en spuiten van insuline, tal van zaken werd ons in korte tijd aangeleerd om vervolgens vanuit het ziekenhuis naar huis te vertrekken en alles zelf te doen. In het begin een erg spannende periode, zeker omdat ze nog jong was en zelf nog niet veel diabetes handelingen kon verrichten.

Met diabetes naar school
Dit betekende ook dat er begeleiding nodig was op school, op de BSO, dat ze niet zomaar even bij een vriendje kon gaan spelen of uit logeren gaan. Kortom er veranderde heel veel in korte tijd, voor ons als gezin en ook voor onze zoon, die nu bijvoorbeeld weet dat hij even moet wachten als er een situatie is met betrekking tot de diabetes.

Amélie had ook nog eens prikangst, wat het allemaal niet makkelijker maakte met die vele prikken die ze moest ondergaan. Inmiddels zijn we 3 jaar verder, gebruikt ze tegenwoordig een 780g pomp en sensor en hebben we redelijk onze draai gevonden.

Hectisch begin
Nog steeds zijn er af toe nachten met weinig slaap vanwege hypo’s of moet ik ineens naar school omdat er een probleem is met de pomp of sensor. Maar die hectische beginperiode hebben we gelukkig gehad. We zijn inmiddels als ouder team goed op elkaar ingespeeld wat betreft de diabetes zorg en ook scheelt het dat Amélie inmiddels ouder is en daardoor zelf ook meer kan doen.

We doen heel hard ons best om haar leven zo normaal mogelijk te maken. Ze zit op allerlei sporten en hobby’s, ze gaat alleen naar kinderfeestjes en zelfs heeft ze al met de scouting zonder ons overnacht.

Zo normaal mogelijk

Ik denk dat bijna iedere ouder graag een zo normaal mogelijk leven wil voor zijn/haar kind. Dat gaat niet altijd even makkelijk en we moeten wat meer hordes nemen en wat meer moeite doen, maar het lukt wel. Mijn grootse angst blijft wel dat ik in de nacht een keer een zware hypo mis, omdat ik door een alarm heen slaap, maar kan dit gelukkig al veel beter relativeren dan in de begin periode.

Naast diabetes heeft Amélie ook ADHD en die combinatie is niet altijd even handig. Maar ondanks deze obstakels doet Amélie het super goed en ben ik enorm trots op haar als ik zie met hoeveel plezier ze schaatst, piano speelt, naar scouting en koor gaat en hoe goed ze het doet op school.