In 2015 kreeg ik de diagnose diabetes type 1. Ik was 29 jaar en 28 weken zwanger van ons tweede kindje. Vanaf nu moest ik mijn bloedglucose meten, koolhydraten tellen en insuline spuiten. Met een tas vol naalden, teststrips en insuline en een hoofd vol angst en verdriet moest ik verder. Ineens maakte mijn lijf antistoffen aan tegen mijn alvleesklier. Waarom? Geen idee.

Het accepteren is de afgelopen jaren moeilijk geweest. Moedig blijven bij de zoveelste lage bloedsuiker of bij weer een onverklaarbare hoge bloedsuiker. Me sterk blijven voelen, terwijl ik uren moet bijkomen na een hypo of een slechte nacht. Me trots of blij voelen, terwijl ik voor m’n gevoel keer op keer faal. Waarom krijg ik die suikers niet op orde?

Gevoelens van schuld, machteloosheid, woede en verdriet. Wanneer je mensen hoort zeggen dat je diabetes krijgt als je te veel suiker eet. Of als mensen tips geven over het zoveelste wonderdieet, waarmee ‘de kennis van tante pollewop’ hélemaal van haar diabetes af is. Op die momenten voel ik me rot en gekwetst.

Maar inmiddels weet ik ook dat deze gevoelens weer over gaan, me misschien wel sterker maken. Ik ben trots dat alle gedachten waarmee mijn hoofd vijf jaar geleden overliep, nu voelen als normaal. Eten? Nooit zonder de koolhydraten tellen en insuline spuiten. Bewegen? Altijd eerst meten. Spannende dag? Voorzichtig met insuline! En nooit de deur uit zonder druivensuiker. Het hoort nu bij mij.

Mijn pomp en sensor show ik in de danszaal, op het schoolplein of op het strand. Het zou gek zijn een deel van mezelfte verstoppen. Ik ben trots dat men weet dat alarmen en piepjes bij mij horen en ik me niet meer schaam voor wat ik heb of wie ik ben. Type 1 diabetes zal mijn leven moeilijk blijven maken, maar: ‘I am stronger than the highs and the lows’.