Ik ben Cleo. Ik word dit jaar dertig en woon samen met mijn vriend en grumpy huiskat in Den Haag.

Ik was 14 toen wij als gezin eerder van vakantie naar huis terugreden, omdat het helemaal niet goed ging met mijn broertje. Bij thuiskomst ging de rest door naar huisarts en het ziekenhuis en bleef ik thuis wachten, onwetend dat dit moment zo tekenend zou zijn voor de rest van mijn leven. De diagnose was snoeihard, type 1 diabetes (T1D). Was hij een paar uur later in het ziekenhuis geweest, dan zou hij het niet hebben gered.

Masterstudie over diabetes
Toen nog totaal onbekend met T1D, was dit voor mijn broertje, maar ook voor de rest van het gezin, een enorme schok. Het vroeg om veel aanpassingen. Mijn broertje ging hier super goed mee om en voor mij werd het leven (afgezien van nachtelijke pompalarmen waar iedereen wakker van werd behalve hij) weer als vanouds.

Voor mij werd diabetes een interessant studieonderzoek, waar ik mijn masterstudie dan ook aan heb gewijd. Ondanks dat ik diep in het onderzoek zat, bleef er altijd één vraag onbeantwoord: waarom hij wel en ik niet?

Diagnose type 1 diabetes
Na mijn master ben ik niet doorgegaan in het onderzoeksveld en werd T1D een steeds kleiner onderdeel van mijn leven. Tot op 22 juli 2022 de onbeantwoorde vraag ineens een ongewenst antwoord kreeg. De boodschap: helaas, je hebt ook type 1 diabetes.

Hoewel ik altijd scherp ben gebleven op de symptomen, kon ik vrij weinig van het lijstje afvinken, waardoor ik achteraf gezien toch ruim een half jaar heb rondgelopen met klachten. Het ‘voordeel’ van een familielid met T1D is het altijd kunnen meten van je bloedglucose en met twee nuchtere waardes van 15,1 en 17,2 weet je wel een beetje hoe de vlag erbij hangt.

Koolhydraten tellen en insuline spuiten
Sindsdien bestaat mijn leven ook uit het tellen van koolhydraten en heb ik een half jaar geworsteld met spuiten. Ik wist gelijk dat ik een insulinepomp wilde en met fantastische support van mijn behandelteam bij Diabeter, mag ik mij sinds 20 december de trotse eigenaar van de Ypsopump met mylife CamAPS FX noemen.

Nee, het leven is niet meer hetzelfde. Ik heb er een hoop geregel bij gekregen en soms benauwd het me enorm, denkend aan wat er allemaal voor risico’s zijn. Maar kijkend naar afgelopen half jaar kan ik oprecht zeggen dat ‘niet hetzelfde’ niet gelijk staat aan ‘minder’ en met alle technologische ontwikkelingen die er zijn en nog gaan komen, geloof ik dat het voor ons makkelijker zal worden en de kans op risico’s steeds kleiner wordt.

Mijn leven is nog steeds leuk. Ik kan nog steeds alles (ok, diepzeeduiken is misschien geen goed idee, maar waarom zou je überhaupt zoiets doodengs doen?!) en mijn broertje en ik begrijpen elkaar beter dan ooit.