Type 1 diabetes heeft ook invloed op je omgeving. Roos vroeg aan haar vriendinnen hoe zij aankijken tegen haar type 1 en dat leverde dit prachtige verhaal van haar vriendin Elke op.

Een puberbrein heeft op de middelbare school veel prikkels te verwerken, een hoop zaken van toen kan ik me allang niet meer herinneren. Echter, het moment dat Roos uit de klas werd gehaald staat nog op mijn netvlies gebrand. Dat maakte als brugklasser veel indruk. Je wordt niet zomaar door de conrector uit de les gehaald. Achteraf hoorden we dat Roos meteen naar het ziekenhuis moest omdat de diagnose diabetes type 1 was vastgesteld.

Twee andere herinneringen die mij altijd bij zullen blijven, zijn ontstaan op vakantie. Dit is natuurlijk ook niet zo gek aangezien je dan 24/7 op elkaars lip zit en je dan pas echt ziet wat de invloed van diabetes op het dagelijks leven kan hebben. Zo weet ik nog heel goed dat Roos op mij boos werd tijdens een erg gezellige avond in Renesse. Roos was aardig in de olie en ik dacht dat het wel verstandig was om even te stoppen met drinken omdat ik een hypo voorzag. Als er één ding is wat een 17-jarige op vakantie in Renesse niet wil horen, is dat zij minder moet drinken.

Een ander moment dat mij altijd bij zal blijven is de een hypo die Roos ‘s nachts kreeg tijdens een schoolreis in Berlijn. Op voorhand had de moeder van Roos aangegeven bij de docenten het prettig te vinden dat wij niet uit elkaar gehaald zouden worden in de kamer- en groepsverdeling, omdat ik inmiddels bekend was met Roos en haar diabetes. In eerste instantie vonden we dit natuurlijk 1 groot feest! Totdat Roos ‘s nachts een hypo kreeg, destijds een van haar laagste waarden ooit. Dit was enorm schrikken. Maar ook op dit moment draaiden ons puberbrein op volle toeren, want voordat de docenten gehaald werden voor hulp, verstopten we snel onze knuffels en bh-tjes want deze mochten de docenten absoluut niet zien natuurlijk.

Gek genoeg heb ik juist veel minder recente herinneringen aan Roos en haar diabetes. Soms vergeet ik zelfs dat zij hier dagelijks mee bezig moet zijn. Sinds Roos een weekendje weg is geweest met Diabetes+ hebben we het weer veel vaker over haar diabetes en hoe Roos zichzelf voelt. Dit heeft mij doen beseffen dat – ook al is het niet altijd onderwerp van gesprek – het altijd een onderwerp in het leven van Roos zal zijn. Het feit dat ik soms vergeet dat Roos diabetes heeft, vind ik echter ergens ook een goed teken! Dit betekent namelijk dat zij de richting van haar leven niet laat leiden door haar diabetes en nog steeds diezelfde vriendin is met haar gekke uitspattingen en buien.

Als ik kijk naar Roos en denk aan het feit dat zij al 16 jaar diabetes heeft, kan ik niet anders dan een trotse vriendin zijn omdat zij zichzelf ontwikkeld heeft tot een krachtige zelfstandige vrouw welke haar eigen pad bewandeld en daarin haar hart volgt, zonder dat zij zichzelf uit de weg laat slaan door iets wat van grote invloed is op haar (dagelijkse) leven ♥️

Elke Hoevenaars