Mijn naam is Esther Dellink. Ik woon in het mooie Deventer en ik ben 45 (oké, volgende maand word ik 46 😉). Verder ben ik moeder van twee zoons van 15 en 13 jaar. Ik ben een alleenstaande moeder, dus ik werk ook fulltime als accountmanager binnen de ziekenhuizen, een superleuke baan! Het is erg druk en hectisch soms, maar dat ben ik inmiddels wel gewend.

De diagnose type 1 diabetes
Op mijn derde heb ik diabetes gekregen. Ik weet zelfs nog hoe het begon, kan je nagaan wat voor impact dat had. Ik herinner mij nog bijvoorbeeld dat ik aan het been van mijn moeder hing in de keuken omdat ik zo’n dorst had en ook van de periode in het ziekenhuis weet ik nog veel.

Sinds mijn zesde ben ik zelf gaan spuiten, destijds was dat nog 2x per dag. Ik heb het geluk dat ik geen grote problemen heb gehad en nog steeds niet heb. Ik ben goed ingesteld, maar net zoals een ander heb ik ook last van hypo’s en hypers en loop ik soms tegen de nodige frustraties op die bij diabetes horen.

Diabetes en de puberteit
In de puberteit heb ik lekker alles gedaan wat niet hoorde, dus ook niet spuiten en niet prikken. Mijn arts was hier niet zo blij mee uiteraard, maar ‘boeien’ dacht ik toen. Ik denk dat ik het rond mijn zeventiende toch wel eens tijd vond om weer wat beter op te letten, omdat ik natuurlijk ook verder wilde met school en mijn toekomst.

Tot aan mijn eerste zwangerschap heb ik altijd gespoten. Ik vond een pomp maar niks, zo’n kastje aan je lijf. Voor de zwangerschap ben ik toch overgegaan, omdat ik ook wel inzag dat het meer mogelijkheden bood. De eerste zwangerschap ging qua diabetes niet heel tof. Ik heb 2x in het ziekenhuis gelegen en ik was erg ontregeld, lang leve de hormonen! Na de zwangerschap gaf ik borstvoeding en zat ik alleen maar in hypo’s, ook een drama. Gelukkig was ik de tweede zwangerschap dus voorbereid en ging het een stuk beter!

Trots op hoe het nu gaat
Nu werk ik fulltime en ben ik moeder van twee zoons. Een druk, maar heerlijk bestaan. Ik ben gelukkig goed ingesteld en voel mijn hypo’s goed aan. Ik draag een pomp in combinatie met een sensor (dank aan mijn diabetesverpleegkundige!!) en ik wil niet meer zonder. Diabetes heeft natuurlijk altijd impact, vooral bij hypo’s vind ik. Mijn lontje is dan erg kort en dan reageer ik dat af op mijn naasten en familie. Zij kennen mij gelukkig door en door, maar zelf vind ik dat vooral soms erg lastig, omdat het niet is wie ik ben. Dat is de hypo.

Verder laat ik niets voor mijn diabetes. Ik doe wat ik wil en let gewoon goed op, eet ook lekker alles en zorg goed voor mijzelf. Ik ben trots dat ik nog steeds geen complicaties heb en vooral dat ik er zo open over ben, ik vind het belangrijk dat men mij alles kan en mag vragen over mijn diabetes, hulpvragen, advies, ik geef het graag. Alleen als men het wil natuurlijk. Ik ga mijzelf niet opdringen. Bang voor de toekomst ben ik niet. Het gaat goed en ik ga zo door!