Mijn naam is Jordy Kuiper. Ik ben 27 jaar oud en ik heb afgelopen maand mijn 18-jarig diabetesjubileum mogen vieren! Ik gebruik een Medtronic insulinepomp en een Freestyle Libre sensor. Maar in verband met mijn topsport meet ik op wedstrijd- en trainingsdagen ook veel met de ouderwetse vingerprik.

Eerste stapjes met diabetes

Het beeld van de periode voorafgaand aan mijn diagnose zal iedereen met type 1 diabetes wel herkennen. Non-stop dorst, constant naar de wc moeten en gigantisch veel gigantisch snel afvallen. In een hele korte tijd ging ik van een actief basketballend 9-jarig jochie, naar een broodmagere en futloze schim van wie ik was. Ik was zo dun dat ik op een gegeven moment amper meer een basketbaltenuetje aan kon trekken. Toen ik tijdens een warming-up een keer bijna flauwviel, wisten mijn ouders dat het echt tijd was om voor eens en voor altijd uit te zoeken wat er mis was.

Nadat ik de diagnose kreeg en we overspoeld waren met overweldigend veel informatie over deze (tot dan) onbekende ziekte, was mijn allereerste vraag aan de dokter vrij simpel: “Allemaal leuk en aardig, maar kan ik nog blijven basketballen?” Gelukkig legde zij uit dat dit zeker kon, maar dat ik wel “harder moest werken dan de andere jongens om mee te kunnen blijven spelen.”

Ik ben haar tot de dag van vandaag dankbaar dat dàt haar antwoord was. Want ik denk dat mensen onderschatten hoe essentieel de toon, lading en woordkeuze van een dokter in zo’n allereerste gesprek daadwerkelijk is. Het kan echt een bepalende factor zijn in wat voor koers er wordt ingeslagen aan het begin van onze oh-zo ingewikkelde, uitdagende, vaak vermoeiende maar ook inspirerende rollercoaster die leven met diabetes is.

Dromen achterna

De dokter zei dat ik, ondanks alles, gewoon kon blijven basketballen. Dat was alles wat ik hoefde te horen om alsnog mijn (sportieve) dromen achterna te gaan. En nu, 18 jaar verder, kan ik met veel trots zeggen dat eigenlijk al die dromen uit zijn gekomen.

Ik ben op mijn 16^de in mijn eentje naar Spanje verhuist met het doel om mijzelf in de kijkers te spelen van de grote Amerikaanse Universiteiten. En daar te kunnen spelen op het hoogste niveau in de NCAA. Na een vreselijk intensief jaar waar ik met vallen, opstaan en vooral nog meer vallen gigantisch veel heb geleerd over zelfstandigheid, discipline en doorzettingsvermogen was het gelukt: ik mocht basketballen in het grote Amerika.

Na vijf fantastische jaren in Greensboro, North Carolina, heb ik mijn geweldige tijd daar kunnen gebruiken als springplank naar een professionele basketbalcarrière in Europa. Na seizoenen in IJsland, Spanje en Frankrijk ben ik momenteel weer terug in Spanje en daarnaast heb ik ook nog de grote eer om deel uit te mogen maken van Oranje. Iedere keer als ik dat veld weer op mag stappen denk als ik heel eerlijk ben dat ik, juist doordat ik er dat beetje extra harder voor heb moeten werken om er te staan, er ook dat beetje extra meer van geniet dan mijn teamgenoten zonder diabetes.

Samen sterker dan alleen
Waar ik ook speelde in de wereld, ik heb altijd geprobeerd mijn platform te gebruiken om mijn verhaal met zoveel mogelijk mensen te delen. Ik ben al jarenlang actief ambassadeur van meerdere te gekke foundations zowel in Nederland als in Amerika en Spanje. Want terwijl ik wèl het goede antwoord kreeg op mijn vraag aan de dokter, merkte ik ook hoe ontzettend veel kinderen er zijn die voornamelijk alleen te horen krijgen hoe gevaarlijk sporten kan zijn. Hoe erg ze nu vooral moeten oppassen met bepaalde activiteiten waar ze voor hun diagnose zo veel van hielden.

Sommigen werd verteld dat ze er zelfs beter helemaal mee konden stoppen. Veel kinderen en ouders die ik spreek hebben helaas te maken met veel twijfels en angst als het aankomt op sporten. En dat is zo jammer, want ondanks dat er absoluut veel bij komt kijken en het zeker soms ingewikkeld kan zijn, is sporten iets geweldigs voor diabeten. Je bloedsuikers zijn beter onder controle te krijgen en het zorgt er ook bijna altijd voor dat je minder insuline en andere medicijnen nodig hebt.

Voorbeeld voor anderen
Ik probeer iedere dag het levende voorbeeld te zijn van het feit dat je ondanks alles absoluut je dromen achterna kunt gaan en ze uit kunt laten komen, ook mèt diabetes. Nee, het is ongetwijfeld niet altijd makkelijk. Iedereen maakt fouten en gaat soms volledig op zijn of haar muil, maar uiteindelijk leren we daar alleen maar van.

Iedereen heeft slechte dagen. Dagen waarop we er gewoon echt helemaal klaar mee zijn. Hopeloze dagen waarop niets lijkt te lukken, hoe ontiegelijk we onze best ook doen. Maar je bent niet alleen. Samen hebben wij, misschien wel juist door die mindere dagen, al heel vroeg geleerd om vastberaden, moedig, zelfstandig, strijdlustig en veerkrachtig te zijn. Wij laten ons niet zo makkelijk uit het veld slaan!

Eén van de redenen dat ik groot fan ben geworden van Diabetes+ is dat diabeten zo makkelijk in contact kunnen komen met andere diabeten. Dat stukje begrip, erkenning en herkenning is zo belangrijk. Want hoe bekwaam onze doctoren ook zijn en hoeveel kennis ze ook hebben over onze ziekte, uiteindelijk zijn wij de èchte experts als het aankomt op dagelijks leven met diabetes. En het allerbeste wat we kunnen doen is met zoveel mogelijk anderen onze verhalen en ervaringen uitwisselen, om vervolgens de aanpak te vinden die voor ons het beste werkt. Om daarna, met die aanpak, het avontuur en al onze dromen achterna te gaan.