Ik ben Saskia de moeder van Sam, Pleun*, Guus en Kris. Sinds een klein jaar heb ik er een nieuwe functie bij namelijk die van ‘suikermama’. Mijn lieve dochter Kris (13) kreeg de diagnose type 1 diabetes. Daar ging wel een verhaal aan vooraf. 

In groep 7 zien we dat de punten van Kris enorm achter uit gaan. Van altijd een gemiddelde leerling die goed mee kon, ging ze naar bijna alles onvoldoende. Vergelijk de cito curve die ze had maar met een hyper – hypo lijn. Je gaat op zo’n moment alles na waar dit aan kan liggen. In het rapportgesprek kaart de juf haar slechte concentratie aan. En ze adviseert ons Kris eens te laten testen op Adhd/Add. Nu is ze wel een druktemaker op z’n tijd (à la haar mama) maar ze kan ook uren geconcentreerd met iets bezig zijn.   

Om een lang verhaal kort te maken: Kris krijgt uiteindelijk de diagnose ADD. Maar iets in me zegt dat deze diagnose niet klopt. Ze valt verschrikkelijk veel af en eet en drinkt enorm veel. Ze ligt altijd op de bank, spreekt amper af en ik moet haar naar haar pony toe sleuren. Ik gooi het nog onder de noemer ‘luie puber’. Op een dag trek ik weer aan de bel bij de kinderarts. Eerst wordt er gezegd laten we een afspraak maken bij de Diëtiste. ‘Nee dat is niet nodig’ zeg ik haar, ‘ik wil dat u haar onderzoekt’. Ik werd meteen heel serieus genomen en mocht dezelfde middag nog komen. Een dag later werd de diagnose gesteld en werd ze met een bloedsuikerspiegel van 37,6 opgenomen.  

Tja en daar sta je dan ineens met dat nieuws. Wist ik veel wat dat nou precies inhield. Maar heel eerlijk met diabetes 1 heb je geen tijd om te wennen je mag meteen fulltime aan de bak. Wat staat je leven ineens op z’n kop. Overdag was ik naast m’n baan druk in de weer met alles regelen qua materialen, medicatie en bellen met het ziekenhuis. Ik was helemaal bek af, sliep amper want in de nacht was ik gefocust op alarmen en telde ik geen schaapjes meer maar koolhydraten. De weekenden dat Kris bij haar papa is vallen me extra zwaar. De controle ben ik dan kwijt , (in hoeverre je controle hebt over die TD1). Als dat hypo alarm dan gaat dan krijg ik lichte paniek. Je wilt dan gewoon bij haar zijn.  

En wat doet het toch pijn dat je je kind steeds met dat spuitje aan de gang ziet. Maar Kris die bikkel van me klaagt niet, ze doet het zo ontzettend dapper en knap. Het hoort inmiddels nu wel bij ons. We vormen samen een sterk team. Nu zijn wij niet het type dat bij de pakken neer gaat zitten. We zetten onze schouders er onder en hebben gezegd wij gaan TD1 niet ons leven laten leiden. Ik heb er een studie van gemaakt en eigen me veel info toe. Inmiddels heeft Kris de Medtronic 780 en daar zijn we enorm blij mee. In de Facebook groep stelde ik regelmatig vragen en heb ik heel veel hulp gekregen van diabuddy Sjoerd. Vanaf dat moment kwam er rust in ons gezin. We konden op iemand terugvallen als we het weer eens niet wisten. En ik verzeker je die momenten waren er in het begin veel. Dus ik vind echt dat iedereen die starter is een ‘Sjoerd’ zou moeten hebben. 

Voor Kris leg ik onze omgeving heel goed uit wat TD1 inhoudt. Vrienden, teamgenootjes en school heb ik een brief met handvatten geschreven. Puur om het feit dat ik het belangrijk vind dat mensen weten hoe ze kunnen handelen op momenten dat het niet goed met Kris gaat. Maar ook dat er een stukje meer erkenning komt voor deze, voor velen onbekende ziekte.  

Ik heb een heel aantal jaren gewerkt bij het Expertisecentrum omgaan met Verlies en bij de uitgeverij In de Wolken.  

Een super interessante job, waarbij ik mocht werken rond afscheid en rouw, door welke oorzaak dan ook. Dat je niet alleen rouwt door een verlies door de dood of door een echtscheiding had ik inmiddels aan den lijve ervaren. En inmiddels weet ik dat de verlies van je gezondheid zeker ook in dit rijtje thuis hoort. 

Door mijn verlieservaringen (overlijden van mijn dochtertje Pleun, mijn echtscheiding en het ziek worden van Kris) heb ik geleerd dat rouwen een uniek proces is. Iedereen draagt zijn verdriet op z’n eigen manier. Ik vond het wel een periode van enorm hard werken, daarom wordt het ook rouwarbeid genoemd. Maar al die pijn en dat verdriet heeft mij ook tot andere inzichten gebracht. Het heeft me geleerd om te genieten van dat wat je juist WEL hebt, om dankbaar te zijn en om door te gaan.  

De zon gaat uiteindelijk vanzelf weer schijnen… 🌞  

Liefs Kris en Saskia