Het is 11 november, 8 uur in de ochtend. Ik zit met samengeknepen handen en een ietwat strakgetrokken gezicht in de wachtkamer van de afdeling Verloskunde in het Erasmus MC. Over een half uurtje hebben we de 20 weken-echo. Oh, wat ben ik nerveus.

Zou het nog goed zijn? Is de baby niet te hard gegroeid? Ik heb er zelfs over gedroomd vannacht. Het voelt bijna alsof ik een examen moet afleggen. Dat ken je vast wel van vroeger, zo’n onbehaaglijke kriebel in je buik waar je niets aan kunt doen.

Een kloppend hartje
Mijn man ziet dat ik gespannen bent. Hij pakt mijn hand en zegt: “Het komt echt wel goed”. Een diepe zucht volgt. Gelukkig worden we nog voor het half 9 is binnengeroepen.

De gynaecoloog die ons begeleidt naar de echokamer maakt een praatje. Ondertussen ga ik snel liggen op het bed. Na een korte uitleg, die ik nauwelijks hoor, gaat het beginnen. Onze baby verschijnt op het scherm. Ik zie beweging en een mooi kloppend hartje.

Gemiddelde groei
Oké, check! Dat is alvast goed. De baby is enorm druk en soms lastig in beeld te krijgen. Maar na 1,5 uur hebben we alles gezien. Alles is goed. We kunnen het bijna niet geloven en zijn ontzettend blij en dankbaar.

Ook de groei van de baby ligt prima in lijn met het gemiddelde. Voor nu dus niets om mij zorgen over te maken. Als klap op de vuurpijl heb ik de hele dag perfecte glucosewaardes. Een dubbel cadeau. Zelfs na een stuk taart om het goede nieuws te vieren, blijft alles in range.

Op de helft
Met een glimlach van oor tot oor en een enorm trots gevoel lopen we samen het Erasmus MC uit. We zijn op de helft! Ik hoop dat het loslaten van de stress ook gaat zorgen voor betere waardes.

Niets blijkt minder waar. De dagen na de echo gaat het prima. Mijn gemiddelde zit rond de 5,0. Het is bijna niet te geloven. Ik ga ervan genieten. Want ik weet dat iedere dag weer anders kan zijn.