Voor de allereerste keer in mijn leven met type 1 diabetes sta ik er bewust bij stil. De dag waarop mijn diagnose werd gesteld. Ik heb 40 jaar type 1 diabetes.

De hele precieze datum weten we niet. Ik weet dat het na de verjaardag van mijn broertje was en dat ik ongeveer twee dagen voor mijn eigen verjaardag weer thuis was uit het ziekenhuis, waar ik weken heb gelegen na de diagnose. Ik was een meisje van 5 jaar.

Met gokken en rekenen zal het begin september 1983 zijn geweest. 1 september 1983 heb ik dus gekozen. Toen kreeg ik de diagnose type 1 diabetes (toen nog suikerziekte, maar die term mag van mij nooit meer gebruikt worden).

Ik heb er nooit bewust bij stil gestaan. Elk jaar was er gewoon weer een jaar bij. Het “vieren” dat ik type 1 heb is al helemaal nooit in mij opgekomen. Waarom iets vieren waar ik eigenlijk een hekel aan heb?

Ik leef nu dus precies 40 jaar met iets wat ik liever niet had gehad. En toch flik ik het elke dag maar weer. Daarom sta ik er nu wel graag bij stil. Omdat het fijn voelt om het de aandacht te geven die het verdient.

Het geeft lucht om te mogen zeggen dat ik er een hekel aan heb, want serieus: ik kan niets leuks bedenken aan type 1 diabetes.

Bij het aanvaarden (accepteren is geen Wietske-woord) van mijn type 1 hoort, naast de trots die ik voel en ervaar, elke dag mijn stinkende best doen. Het niet opgeven, mij soms hondsberoerd voelen, de zorgen die ik heb, de geweldige mooie dagen en… dus ook de hekel die ik eraan heb. En het mag er allemaal zijn.

Het is fijn om te realiseren dat ik nog steeds hartstikke gezond ben. Dat ik niet (meer) 24/7 bezig ben met mijn bloedsuikers, dat ik ondanks of dankzij de type 1 een leuk mens ben geworden, dat ik oprecht ervaar dat ik zoveel meer ben dan alleen maar Wietske met type 1 diabetes. Dat ik intens lieve mensen om mij heen heb. En dat er in de type 1 zorg qua technologie, begeleiding en educatie zoveel verbeterd is ten opzichte van 40 jaar geleden!

Ik krijg wel eens de vraag wat ik gedaan zou hebben of wie ik was geweest als ik geen type 1 diabetes gehad zou hebben? En ik weet het niet. Ik weet niet hoe het is om geen type 1 diabetes te hebben. Ik heb geen bewuste ervaringen van mijn leven voor mijn diagnose. Ik weet het dus echt niet.

Maar wat ik wel weet, is dat ik trots op mijzelf mag zijn. Dat ik echt nog 1000 dingen te leren heb in mijn leven en over mijn type 1, maar dat ik dat met open armen zal doen. Ik kijk met zachte ogen naar het meisje en (jonge) vrouw die ik was en voor wie het hebben van type 1 diabetes geen makkie is geweest, ik geef haar vandaag een extra dikke knuffel. En ik kijk met trots naar de vrouw die ik vandaag ben en ik geef mijzelf een megagroot compliment.

Om vanaf dit punt met een lach en een traan de komende 40 jaar er weer tegenaan te gaan. Met alles wat ik nog te leren en te ervaren heb.

Liefs, Wietske