Mijn diabetesverhaal 

Oef! Net een fietsrit van 92 km in de Vlaamse Ardennen achter de rug met het Diabetes Liga Cycling Team. Met uitzondering van een pijntje hier en daar, was de rit geslaagd. Prachtig weer. Geen hypo’s. Geen hypers. Lekker en “veel” gegeten (lees: peperkoek, banaan, zoute koekjes, honing,…). Vandaag mag het eens. Vandaag móet het zelfs. Waar sport al niet goed voor kan zijn

 Hoe het begon… 

Mijn diabetesverhaal start op 29 december 2005. Ondertussen al meer dan 16 jaar geleden.  

Al een tijdje voelde ik me niet goed. Maar ziek was ik ook niet. Dus ging ik niet meteen naar de huisarts. De symptomen werden alleen maar erger maar ik wuifde ze weg want ik zat immers midden in de examenperiode als 19-jarige studente. Die examens waren nú wel belangrijker.  

Maar toen ik nachtelijke kuitkrampen kreeg en elk uur moest opstaan om te plassen en dus nog nauwelijks sliep en ik niet meer kon studeren want mijn zicht werd steeds waziger, wist ik dat het menens was. De verzuring had duidelijk zijn intrede gedaan. 

Na een bloedonderzoek via de huisarts, kregen mijn ouders een telefoontje om half 8 ’s avonds. “Jullie dochter heeft diabetes type 1, ze moet onmiddellijk naar het ziekenhuis. De endocrinoloog van dienst wordt opgebeld”.  

Frappant toch dat ik het uur nooit zal vergeten wanneer de dokter contact opnam. Welke kledij ik die avond aan had, herinner ik me ook nog. Er zijn soms van die details die je nooit vergeet.  Mijn ouders huilden. Ik maakte mijn tas klaar, toen zonder 1 traan. Klaar om er tegenaan te gaan. Want zó kon ik niet verder. Wetende wat er aan de hand was, voelde als een “geruststelling”. Ik kon geholpen worden en dat was al veel.  

Diagnose type 1 diabetes 

En dan komt de realiteit. Levenslang 4 keer per dag insuline inspuiten, 5 tot 6 keer per dag prikken in de vinger. Op regelmatige tijdstippen eten. Koolhydraten tellen. Leren omgaan met hypo-en hyperglycemies. De hele dag door, 7 op 7. Nooit stopt het. Het mentale aspect bij iemand met diabetes is zeker niet te onderschatten. 

Maar langzamerhand vond ik wel mijn draai in mijn diabetesverhaal.  

Je doet het prima, hoorde ik elke keer van mijn endocrinoloog en diabetesverpleegkundigen. Een team dat  me toen zeer goed op weg heeft geholpen. Bedankt aan mijn endocrinologe dat ik haar op zondagochtend 1 januari 2006 mocht opbellen om te bekijken hoeveel koolhydraten ik zou gaan eten en welke dosis ik moest inspuiten voor 2 boterkoeken. Het was immers feest.  

 Diabetes in Senegal 

Ondertussen studeerde ik af als podoloog en had ik een buitenlandse stage in een diabetes voetkliniek in Senegal meegemaakt die me heeft doen realiseren dat ik alle kansen moet grijpen om me zo goed mogelijk te regelen en er het beste van te maken. De diabetespatiënten in Senegal hadden minder geluk. Ik heb daar toen bij mijn vertrek mijn reserve aan insuline afgegeven. Een druppel op een hete plaat, weliswaar. 

Dan kwam de goesting om verder te studeren als verpleegkundige. Inmiddels werk ik nu al 11 jaar in het AZ Sint-Lucas te Gent als diabetesverpleegkundige.  

 Sporten met diabetes 

Het gevoel dat ik méér was dan -iemand met diabetes type 1- en – ik óók wel iets kon met diabetes-  besloop me steeds meer en meer. Ik zocht een uitdaging. Sporten was immers toch gezond, zeker voor mensen met diabetes.  En zo geschiedde het dat ik samen met mijn vader een jaar na mijn diagnose aan de start stond van een halve marathon. Het was de start van mijn sportieve levensstijl.  Na een voetblessure startte ik met fietsen en zwemmen. En zo geschiedde het opnieuw dat ik aan de start stond van mijn 1ste 1/8 triatlon.  

Ondertussen heb ik een aantal 1/8 en ¼ triatlons op mijn palmares staan, de 258km lange Ronde Van Vlaanderen staat er ook tussen en Les Trois Ballons (een rit van meer dan 220 km in de Vogezen), talrijke Alpencols.  Elke keer opnieuw is het voor mij zwoegen, zweten en stampen maar ik kom er wel. Op mijn manier. 

Ik ben fier op wat ik al heb bereikt, mét diabetes. En het smaakt steeds naar meer.  

Natuurlijk verliep niet alles zonder slag of stoot, want makkelijk is het allesbehalve.  Zo zal ik nooit de talrijke hypoglycemies vergeten tijdens mijn loop-of fietstrainingen waarbij ik eens mijn fietshelm op de grond heb gesmakt omdat ik voor de zovéélste keer te laag stond. En wéér moest ik eten. Ik had, verdorie, nog maar een uur geleden een maaltijd naar binnen. Maar sporten met te hoge glycemies is óók uit den boze. Want, je moet toch voldoende insuline aan boord hebben om te sporten, zoals ik wel vaker hoorde. Het werd soms écht een helse zoektocht.  

Maar mijn doorzettingsvermogen overwon.  

Na 4 jaar pengebruik schakelde ik over op een insulinepomp wat voor mij, tot op heden, nog steeds de meest fantastische uitvinding is. Ik ben verheugd dat de diabetestechnologie de laatste 10 jaar enorme sprongen heeft gemaakt. En dat doet ze nog steeds!  

Vandaag kan ik zeggen dat ik een zeer gelukkige patiënt ben dankzij het hybride closed-loop systeem van Medtronic. Dit is een systeem waarbij de insulinepomp gekoppeld is aan een continue glucosesensor.  

Dit fantastisch systeem zorgt ervoor dat ik niet meer midden in de nacht de trap moet afstrompelen omdat ik weer een hypo heb en walg van de zoveelste druivensuiker in mijn mond en liever op weg ben naar de koekenkast om die leeg te plunderen…  

Het zorgt ervoor dat ik als alleenstaande mama met 2 dochters gerust in slaap kan vallen.  

Dat ik sportieve uitdagingen kan aangaan zonder al tè grote schommelingen. En dat ik een “meester” ben geworden in voeding en koolhydraten tellen 

Het zorgt ervoor dat ik niet meer moet prikken in mijn vingers en gewoon maar een blik hoef te werpen op mijn pompscherm (lees: misschien binnenkort op de smartwatch) 

Wat een metamorfose in de diabeteswereld! (En uiteraard zijn er ook ongemakken aan het dragen van een pomp én sensor maar die neem ik er graag bij).  

 Een nieuwe uitdaging  

In juni 2022 staat er mij een nieuwe uitdaging te wachten. Ik vertrek met de racefiets op zaterdag 11/6/2022 van het Diabeteshuis te Gent, met 16 andere leden van het Diabetes Liga Cycling Team om op donderdag 16/6/2022 te eindigen in de Alpen, aan de voet van  Col du Galibier.  

Deze pittige, sportieve uitdaging is goed voor 900km en 8500 hoogtemeters. Op zaterdag 18/6/2022 bedwingen we dan de Col du Galibier tijdens het event van Climbing for Life die in teken staat van diabetes. 

Het zal het meest spannend en uitdagend avontuur worden in mijn 16-jarig durend diabetesverhaal

Neem zeker eens een kijkje op steun.diabetes.be. en volg mijn/ons avontuur.