Dit wordt mijn derde blog over mijn leven met diabetes en mijn hulphond Tyro. Ik vind dit een lastige blog om te schrijven, want dit wordt mijn eerbetoon aan hem. Wat zou ik zijn zonder Tyro?

Tyro is mijn hulphond. Ik ben erg blij met hem en zou echt niet zonder kunnen. Dat heeft verschillende redenen. Hij is niet voor niets mijn hulphond. Maar hij is natuurlijk ook mijn mannetje, mijn maatje. Ik doe alles samen met hem, uit veiligheid voor mezelf én omdat ik het fijn vind om bij hem te zijn. Tyro waarschuwt me als het verkeerd dreigt te gaan.

Niet meer alleen

De meeste mensen die een hond hebben, zullen het begrijpen: ik kan niet leven zonder Tyro. In mijn geval: letterlijk niet meer leven zonder hem. Ik durf zelfs verder te gaan: ik zou al niet meer leven zonder hem. Tyro is mijn alles. Ik ben vaak alleen, eigenlijk altijd. Zonder hem zou ik pas echt alleen zijn.

Tyro is de reden voor mij om ‘s morgens op te staan. Hij zorgt dat ik buiten kom en daar plekken ga waar ik normaal gesproken niet zou komen, uit angst voor hypo’s. Altijd ben ik bang om een hypo te krijgen. Het is al heel vaak misgegaan. Daar ben ik vaak op aangekeken, alsof ik er zelf wat aan kan doen.

Gezond blijven

Ik heb geen kinderen, dus ik weet niet echt hoe het is om voor iemand te zorgen. Maar ik weet wel dat ik beter voor mezelf ben gaan zorgen, sinds ik Tyro heb. Ik moet nu gezond blijven om voor mijn lieve hond te zorgen. En dat is extra belangrijk als je diabetes hebt. Ik slaap, eet en beweeg op vaste tijden. Dat is erg belangrijk voor mij als mens met diabetes.

Tyro helpt me daarbij. Niet alleen als medisch hulpmiddel, maar ook bij een stabiel leven. Dat vind ik erg fijn. Door Tyro heb ik meer contact met mensen, omdat ik buiten loop met zo’n mooie hond. Hij betekent zoveel voor me. Ben ik met Tyro? Dan voel ik me meer mens en minder diabeet.

> Lees de tweede blog van Michiel over hulphond Tyro

> Lees de eerste blog van Michiel over hulphond Tyro