Mijn naam is Anneke Zwanepol en ik heb type 1 diabetes. Als oncologieverpleegkundige ben ik kritisch, gedreven en gepassioneerd werkzaam in het Noordwest Ziekenhuis Alkmaar. Daar waar ik goed in ben op het werk, was ik zes jaar geleden een verpleegkundige met een vrije dag.

Ik had alle klassieke verschijnselen: gewichtsverlies, dorst, veel plassen, droge mond, moe, slecht zien… Alles was aanwezig, maar ik dacht niet aan diabetes. Alles kon ik verklaren, totdat mijn partner zei: “Ga jij eens je bloedsuiker meten”.  We hebben een glucosemeter in huis, omdat mijn man ook diabetes heeft. Dus ik ging meten en mijn bloedsuiker was veel te hoog, boven de 28.

Hoe kon dit?! Dat was mijn eerste reactie, maar ik ben gewoon heerlijk naar bed gegaan. Nuchter testte ik nog eens: een waarde van 16… Maar ik ging gewoon aan het werk… Om 12 uur voelde ik me niet lekker. Een nieuwe meting gaf een bloedglucose van 24 aan. Wat is er aan de hand?!

Naar de huisarts
Ik belde toch maar de huisarts. Ze namen bloed af en twee uur later belde de huisarts: “Anneke, jij moet naar de spoedeisende hulp, want je bloedsuikerspiegel is te hoog om zo het weekend in te gaan!” Maar dat liet ik niet maarzo gebeuren: ik ging in onderhandeling.

Ik zei: ”Maandag kom ik op het spreekuur, vanavond ga ik naar concert van Waylon en zaterdag ga ik de Fjoertour van Egmond, 16 km wandelen, dus het komt nu niet goed uit.” De huisarts was ongerust. Hij gaf aan dat mijn besluit niet zijn besluit was, maar hij wist ook dat ik niet over te halen was. Na dat weekend ging het balletje rollen en werd alles officieel. Ik heb type 1 diabetes en daar zal ik het mee moeten doen.

Hoe gaat het nu met mij?
Diabetes wil al 6 jaar mijn vriendin zijn. De ene dag vind ik haar aardig, maar met regelmaat hou ik niet van deze vriendin. Acceptatie is moeilijk, omdat diabetes zo grillig kan zijn. Het is niet betrouwbaar en dat maakt dat ik niet altijd controle heb over de situatie. Zodra ik denk het te begrijpen, gooit één van de 42 beïnvloedende factoren de planning in de war. De behoefte aan controle moest plaatsmaken voor loslaten, maar hoe doe ik dit?

Na het winnen van het boekje “Jij kunt dit!” bij Diabetes+ heb ik hulp gezocht bij coach en ervaringsdeskundige Tobias Mol. Ik ging op zoek naar rust, minder vechten, meer leven, dealen met de situatie. Kijken naar de situatie, analyseren, voelen en handelen. Was dat eenvoudig? Nee. Was het helpend? Ja!

Heeft de diagnose je leven erg verandert?
Ja, diabetes heeft mijn leven 100% veranderd. Daar waar ik vooral in spontaniteit leefde, moet ik nu eerst nadenken, prikken, meten, weten, eten en weer meten.

24/7 is diabetes bij me. 24/7 moet ik nadenken. Ik kan nooit zomaar de deur uit, nooit zomaar sporten, nooit zomaar op vakantie. 24/7 sta ik aan.

Wat is de impact?
Diabetes heb ik niet alleen. Dit heb ik samen met mijn gezin, collega’s en vrienden en sportmaatjes en dat is soms heel intens. De lage bloedsuikers maken dat de kinderen soms dingen zien en moeten doen waardoor hun onbezorgdheid verdwenen is. Maar het heeft ze ook sterk gemaakt. Ze gaan hier goed en lief mee om, waar ik dankbaar voor ben.

Het is wat de reclame zegt: prikken, meten, weten, eten, prikken. Zo ziet het leven eruit. Je kunt nooit meer vrij en onbezorgd leven. Maar daar waar een wil is, is een weg.

Diabetes retraite
De Diabetes retraite eerder dit jaar bracht mij in contact met lieve mensen met diabetes. Voor het eerst sinds 6 jaar hoefde ik niet uit te leggen wat diabetes met mij doet. Iedereen weet, voelt en begrijpt de struggles, de highs en lows. Erkenning en begrip: dat is wat ik voelde en dat was fijn.

Mijn grootste zorg
Ik MOET altijd alert zijn. Ik kan nooit zomaar spontaan gaan hardlopen of wandelen want ik MOET altijd bedenken of mijn diabetes het toestaat. Opmerkingen van anderen zoals ‘je bent te streng voor jezelf, laat het een beetje los’, desinteresse of betweterige opmerkingen kunnen mij raken. Maar mijn grootste zorg ligt bij mijn kinderen. Gaan zij hier geen hinder van ervaren? Wat als zij mij een keer onwel aantreffen? Wat als zij ook diabetes krijgen?

Trots
Ik ben supertrots op het feit dat ik in Amsterdam dit jaar mijn eerste marathon gelopen heb. Ik kon deze succesvol uitlopen dankzij de steun van mijn gezin en trainer Michel de Vries van The Atlete Club, die interesse toonde, meedacht en vertrouwen gaf. Daar waar anderen het lieten afweten en zeiden ‘johh, het is maar diabetes’, stonden anderen op. Zij gaven mij wel het vertrouwen. Een marathon lopen met diabetes is een uitdaging, maar daar waar een wil is