Schrijven is nu niet direct mijn sterke punt maar ik doe een poging. Als je er zo mee bezig bent, komt er best wel veel boven.

Zes jaar geleden, tijdens de zwangerschap van haar tweede kindje bleek onze dochter Anouk, diabetes te hebben. In eerste instantie denk je dan aan zwangerschapsdiabetes, wel moest ze direct spuiten. Best heftig natuurlijk, maar toch dacht ik steeds dat het na de bevalling weer voorbij zou zijn. Dat bleek een behoorlijke misrekening te zijn.

Na de geboorte van onze kleinzoon Finn, snel naar het ziekenhuis om dit kleine wondertje te bewonderen. Tijdens ons bezoek kwam de internist ook even langs met de melding dat het geen zwangerschapsdiabetes was, maar dat het blijvend was. De manier waarop dit werd gebracht, vond ik wel heel erg bot.

Eigenlijk hadden we geen idee wat voor impact dit op het leven van Anouk, maar ook op het gezin, zou hebben. Van diabetes wist ik niet zo veel. Ik dacht dat je geen suiker kon nemen. Dit betekende dat als ik samen met Anouk aan de thee of koffie zat, er geen koekjes op tafel kwamen. Daar betrap ik me overigens nog weleens op.

Van de hypo’s kregen we in het begin ook niet zoveel mee. Anouk hield dit vooral voor zichzelf. Door de jaren heen, krijg je iets meer in de gaten wat het betekent en wat voor beperkingen het Anouk heeft opgeleverd in haar altijd drukke leventje, met veel sporten, haar grote passie om te dansen, spontane uitstapjes, even gezellig een wijntje doen met een hapje. Hypo’s zijn lang niet altijd te voorspellen, heel veel prikken/meten en wat als ze alleen is en niets bij zich heeft. Ze kan nog wel eens wat vergeten en dat is in dit geval best angstig.

Ondertussen is Anouk ook wat opener geworden over haar leven met diabetes en zien we hoeveel moeite en doorzettingsvermogen het kost om de juiste medicatie en hulpmiddelen te krijgen. Hoe frustrerend is dat! Door de jaren heen heeft ze echt geleerd voor zichzelf op te komen.

Met haar blog op Instagram geeft ze haar familie en vrienden een beeld van haar leven met diabetes. Mooi, maar soms ook confronterend. Oh jee, dat ik dat nooit heb gemerkt en wat slecht, dat ik dat niet gezien heb. Ondertussen ben ik ontzettend trots op haar en is het goed om te zien hoe Anouk, samen met Mark, Niyo en Finn met de diabetes omgaat. Ze passen alle drie heel goed op haar.

Aukje