Ik ben Juliette (1979). Ik woon en werk in Groningen, ben getrouwd met Hygo en heb twee ‘bonuskinderen’ die al het huis uit zijn. Een week na mijn veertiende verjaardag kreeg ik de diagnose diabetes.

Ik zat net in de tweede klas van de middelbare school. Ik was er niet zo mee bezig toen ik de diagnose kreeg. Mijn moeder gaf me een briefje mee voor de docenten dat ik mocht eten in de les, maar dat vergaten ze natuurlijk meestal weer snel. Eens in de paar weken moest ik een dagcurve prikken. Ik prikte dan acht keer op een dag. Dan zat ik op de wc met mijn metertje. Het kwam niet in me op om dat gewoon in de kantine te doen.

Spuiten in het restaurant

Pas toen ik op kinderkamp ging met de DJ Club (Diabetes Jeugd Club) veranderde dat, omdat daar alleen maar mensen met diabetes waren. Die spoten gewoon in een restaurant en maakten grapjes om alle verbaasde blikken die het opleverde. Daar heb ik veel van geleerd.

Toch duurde het tot mijn studententijd totdat ik zelf verantwoordelijkheid ging nemen voor mijn diabetes en me er mee bezig ging houden. Ik begon veel actiever mijn bloedsuiker te meten en me te verdiepen in de relatie tussen eten, bloedsuiker, insuline, bewegen.

Overstap op pomp
Na een paar jaar maakte ik de overstap naar de pomp en dat was een openbaring. Het was alsof ik eindelijk mijn leven terugkreeg. Met de pomp was het nóg veel belangrijker om er bovenop te zitten en te weten waar je mee bezig bent en hoe je lichaam reageert. En, leergierig en perfectionistisch als ik ben, ging mij dat heel erg goed af.

Op een gegeven moment belde de diabetesverpleegkundige mij zelfs als ze een praktische vraag kreeg van een patiënt die ze niet kon beantwoorden. Ik schoot een beetje door en kreeg het advies om af en toe wat minder streng te zijn en wat meer ‘gewoon’ te leven.

1+1 = 3
Dat vind ik nog steeds het moeilijkste aan diabetes: om de balans te vinden tussen lekker leven en toch goed voor jezelf zorgen. En dat je alles goed kunt doen op papier, maar dat dat geen garantie is dat je ook goed uitkomt. Omdat je hormonen opspelen, het weer omslaat, je slecht geslapen hebt, je infuusset net niet lekker zit… Sommige dingen blijven onverklaarbaar en onuitlegbaar. Daar kan ik heel gefrustreerd over raken, hoewel ik weet dat ik daar alleen maar mezelf mee heb.

Aan de andere kant ben ik er supertrots op dat ik nu zo’n arsenaal aan kennis heb opgedaan en dat ik andere mensen met diabetes op weg kan helpen. Dat ik steviger in mijn schoenen sta als het om diabeteskennis gaat. Ik voel me een gelijkwaardige gesprekspartner van mijn behandelteam en dat maakt dat ik heel gericht kan sturen op wat ik nodig heb. Zo wordt 1 + 1 soms 3, omdat we elkaar kunnen aanvullen.