Het is nu rond de 236.520 dagen oftewel 27 jaar geleden dat ik met buikpijn naar de huisarts ging. Als kind had ik, behalve een bril, nergens last van en was ik een gezond kind. Dit klein bezoekje bij mijn huisarts heeft mij naar een zoektocht van een jaar toch bevestigd dat mijn lichaam stopte met de insulineproductie. Met 16 jaar geen diagnose waar je op zit te wachten.

Vandaag ben ik 43 jaar en woon in met mijn gezien in de buurt van Rotterdam. Ik werk als ingenieur procesautomatisering en hou erg van muziek en natuur.

Met mijn 27 jaar T1D hoor ik bij de gesettelde diabeten: hypo’s en hyper’s komen (nog) geregeld voor, vooral als ik lange afstanden ga fietsen naar mijn werk of als je even niet 100% de focus op je T1D hebt: Met twee kinderen valt er altijd iets leuks te verzinnen.

Ik heb na een aantal jaren schommelende waardes (hoe moet je je ook houden aan al die regels als je net in de puberteit zit of net even op reis bent?) besloten om maar met de dag te leven. Dat voorkomt nare gedachten zoals ‘ hoe moet dit , wanneer stopt dit en waarom ik… en deze gedachten kent wel iedereen met z’n ziekte.
Als automatiseerder is het zwaar te begrijpen waarom het zo lang heeft geduurd om een auto pilot te bouwen… ik doe dat voor bedrijven toch al de hele tijd?!

Natuur geeft mij met diabetes de ruimte om even mezelf te zijn, niet op de waardes te letten en eens iets geks te doen.. zolang je maar weet waarom je het risico ingaat en vooral hoe je er weer uitkomt.

Nu, na 26 jaar ben ik op eens een van de eerste mensen met een 780G en CGM. Het is zwaar te omschrijven hoe het voelt als je eens niet moet opletten, als je systeem 80% van het 24/7 werk voor je overneemt, als je dus eens weer ruimte krijgt. Voor mij zijn de rustige nachten zonder hypo’s een ongelofelijke stap in de goede richting: ik zal deze ziekte blijven houden, maar deze pomp en de CGM zorgt ervoor dat je weer ‘vriend’ kan worden met je waardes en je leven.

Daarom wil ik iedereen die dit leest meegeven: wat je ook doet en vooral hoe je het doet is heel persoonlijk, als je ieder dag weer opnieuw de hoop meeneemt dat het na een slechte dag WEL weer beter kan en komt dan heb je meer bereikt dan een 90% TIR (time in range).

Doe je ding en blijf jezelf – met diabetes!