Het was April 1978 toen ik in het ziekenhuis belandde. Ik was moe en heb enorm zitten huilen. Ik was 6 jaar oud en snapte er niets van. Ik wilde naar huis. Ik was bang, behoorlijk bang. In die tijd werd er amper wat uitgelegd als de diagnose type 1 diabetes ten tonele verscheen.

Ik kreeg te horen dat ik type 1 diabetes had, een dieet moest gaan volgen en elke dag een injectie kreeg. Dat was het. De wereld van mijn ouders stortte in. Hoe moet het nu verder?
Jarenlang heb ik hiermee geworsteld. De eerste jaren ontkende ik het, ik wist niet wat het inhield, wat de gevolgen konden zijn, wat ik beter kon doen en wat ik beter niet kon doen.
Ik wilde er allemaal niet aan. Ik heb behoorlijk tegen de diabetes aangeschopt. Op mijn elfde heb ik leren spuiten. Mijn moeder wilde niet mee met schoolreis, dus ik moest het leren.

Op mijn achttiende ging ik naar een ander ziekenhuis en daar ging een wereld open qua info waar ik naar snakte. Er werd mij toen een heleboel duidelijk. Ook ging ik toen van twee naar vier injecties per dag. Om de insuline beter te verdelen. Sinds die tijd ben ik beter voor mezelf gaan zorgen in de hoop complicaties uit te kunnen stellen of voorkomen.

Het spuiten is altijd een ding geweest. Buitenshuis deed ik dit altijd in een toilet. Op het strand deed ik eerst een handdoek over mijn been voordat ik de insulinepen in mijn been prikte. Ik schaamde mij niet, maar ik wilde geen vragen van mensen. Er is eens gedacht dat ik aan de drugs was. Dat heeft mij toen geshockeerd. Mijn gedachte was dat ik open was over de diabetes. Achteraf gezien liet ik dat niet echt toe.

Er kwam ook nog een depressie op mijn vierentwintigste.  Zelfzorg was moeilijk omdat alles te zwaar en te moeilijk was.  Dus de diabetes kwam ergens bij de rest van de chaos waar ik in zat. Eten was een drama. Vingerprikken, gewoon de normale dagelijkse dingen, waren moeilijk om te doen. Dit is niet bevorderlijk voor type 1 diabetes. Het werd mij toen ook duidelijk dat ik de diagnose al die tijd niet geaccepteerd had. Diabetes was geen onderdeel van mij maar het was een extra steen in mijn rugzak. Ook hier ben ik mee aan de slag gegaan met behulp van een medisch psychologe.

In 2002 ging ik na jaren twijfelen over op de insulinepomp. Wat was ik hier blij mee. Ik hoefde niet meer een toilet op te zoeken als ik insuline nodig had. Wat een bevrijding was dit. Ik wil niet meer zonder. Ik heb nu meer zelfregie over mijn behandeling. En sinds 2014 heb ik ook een sensor omdat ik hypers en hypo´s slecht voel. Met de sensor heb ik nog meer inzicht gekregen.

Ik heb mijn glucosewaarde nog steeds niet goed onder controle, maar ik kan hypo´s eerder opvangen. En ik weet nu dat ik tien minuten voor het eten insuline moet toedienen, anders schiet de boel omhoog. Dit verschilt per persoon. Ik heb ook geleerd dat het in een relatie erg lastig kan zijn als je diabetes hebt en de ander niet met je meeleeft . Dit geeft veel stress en is slecht voor de diabetes. Deze persoon kan beter wegwezen. Dat heeft voor mij goed gewerkt. Stress is een diabetesbreker.

Ik merk ook dat ik erg veranderd ben ten aanzien van de diabetes. Vroeger viel ik mensen er niet mee lastig. Nu hebben ze pech. Als ik een hypo heb, dan meld ik dat en dan doe ik wat ik doen moet. Dextro eten. Als ik te hoog zit, dan zal ik regelmatig mijn glucose meten. En ik meld mij eerder ziek als ik flink aan het schommelen ben met mijn bloedsuikers.
Ik heb geaccepteerd dat ik het heb. Ik ben er natuurlijk niet blij mee, maar ik kan er mee leven. Ik vecht er niet meer zo tegen als vroeger.

Ondertussen ben ik 43 jaar verder. Ik heb wat complicaties, maar ik kan redelijk functioneren en ik ben daar blij mee. Ik doe wat ik kan. Er zijn goede dagen, slechte dagen en dagen die er tussenin zitten. Ik zeg altijd: morgen is weer een dag. Wat mij erg geholpen heeft is informatie. Op Facebook en Instagram zijn groepen waar andere mensen zitten met herkenbare situaties. En lees veel van erkende diabeteswebsites. Of vraag info aan je verpleegkundige.

Diabetes is een onderdeel van mijn leven. Ik ben geen diabeet. Ik ben Mariska die onder andere diabetes heeft, van wandelen, fotograferen en tekenen houdt, bijna vijftig jaar is, op zoek is naar een baan, gek is op mijn vriend, een lieve zus en moeder heeft en plezier in het leven probeert te hebben.