Mijn naam is Nadia Rampersad en ik neem jullie even mee naar het moment dat ik de diagnose type 1 diabetes kreeg.

Ik kan me nog goed herinneren hoe ik me voelde, liggend op de bank, slenterend naar de kraan om te drinken en om de haverklap een bezoek aan het toilet. Alle bekende symptomen zou je denken. Helaas zag de huisarts dit niet. Hij zei tegen mijn moeder dat ik vast een griepje had en dat het na een week wel beter zou gaan.

Maar je raadt het al, integendeel! Ik ging verder achteruit en was inmiddels flink wat kilo’s afgevallen. Ik was veranderd van een levendig kind naar een energieloos meisje. Mijn moeder voelde dat dit niet goed was en stond erop dat de huisarts een algeheel bloedonderzoek deed. Godzijdank!

Naar het ziekenhuis
Wat er daarna gebeurde, gaat nog steeds als een speelfilm door mijn gedachten. Al is het inmiddels 31 jaar geleden. Het moment dat ik mijn moeder over het schoolplein zag lopen, terwijl ik in de klas zat. Ze ging in gesprek met mijn docent en daar startte mijn diabetes achtbaan. In het ziekenhuis kreeg ik een vingerprik, ik had een bloedglucose van 47.

De internist kon niet begrijpen dat ik met deze waarde in de klas zat. Er volgden injecties. Uitleg wat diabetes was, door middel van een video met groene poppetjes (insuline) en rode poppetjes (glucose). Nadat ik twee weken in het ziekenhuis was, mocht ik naar huis. De wilde wereld in van diabetes!

Insulinepomp
Zo startte ik met spuiten en injecteerde ik vier of vijf keer per dag. Tijdens de puberteit was de diabetes lastig in te stellen en spoot ik tussen de 9 en 12 keer per dag. De internist adviseerde om over te stappen op een insulinepomp, maar geen haar op mijn hoofd die daaraan dacht. Zeker niet in de puberteit.

Op mijn 23e heb ik alsnog de overstap gemaakt naar pomptherapie. De overstap vond ik best lastig (lees: irritant).

Kinderwens
Een pomp die 24 uur aan mijn lichaam ‘bungelde’: ik vond het verschrikkelijk. Toch heb ik een bewuste keuze gemaakt hiervoor. Ik wilde de kans op complicaties in de toekomst verkleinen en mijn kinderwens groeide ook.

Inmiddels ben ik moeder van een geweldige dochter. Ik ben zo dankbaar dat ik mama ben en geniet elke dag van ons meisje.

Leven met diabetes
In de jaren die volgde, was ik vooral zoekende naar wie ik was en hoe ik diabetes het beste passend kon maken. Wat wil ik, wat zoek ik en wat heb ik hiervoor nodig. Dankzij internet en sociale media is dit inmiddels een stuk makkelijker. Vandaar dat ik ruim vijf jaar geleden gestart ben met mijn account: Nadiabetes. This is me.

In het begin ben ik online opzoek gegaan naar medediabeten die hun verhaal wilde delen. Daardoor heb ik veel leuke en nieuwe contacten opgedaan. Nu zet ik me online in voor T1D’ers om het bewustzijn te vergroten. Hier deel ik mijn gedachten, ups en downs over diabetes maar neem ik je ook mee in mijn leven!

Liefs,

Nadia