1 juli 2001, bijna 20 jaar geleden. Ik was net 7 jaar en met mijn ouders en broer op zomervakantie in Frankrijk. Voordat we weggingen was ik al ziek; keelontsteking en uiteindelijk bronchitis. De huisarts had een antibioticakuur voorgeschreven, dus tijdens de vakantie zou het allemaal wel loslopen.
Maar wat zat de huisarts er naast: na een week was ik ontzettend veel afgevallen, nieuwe onderbroeken met elastiek pasten niet meer, ik had geen honger en in de zon zitten was niet vol te houden. Normaal zijn uitstapjes op vakantie super leuk, maar het volgende uitstapje is er één uit je ergste nachtmerrie: naar de huisarts in Frankrijk waar één vingerprik genoeg was om onze wereld op z’n kop te zetten. We werden direct doorverwezen naar het ziekenhuis, gelukkig mochten we nog naar de camping om even wat spullen te pakken.

In totaal heb ik ongeveer 10 dagen in het ziekenhuis gelegen: iedere ochtend werd ik rond 7 uur wakker gemaakt voor mijn insuline, een half uur later ontbijt, tussen de middag warm eten en in de avond ook. In die tijd hadden ze in Frankrijk nog geen insulinepennen. Ik heb veel respect voor mijn ouders hoe geweldig ze dit hebben opgepakt. Ze spraken nauwelijks Frans, maar hebben in het ziekenhuis geleerd hoe je uit twee flacons verschillende soorten insuline met elkaar mengt en dan bij je kind spuit.

Er was één dag dat ik met mijn ouders nog een dagje vakantie mocht vieren. Het was prachtig weer, we zijn naar een meertje gegaan, hebben een bootje gehuurd en heerlijk gevaren. Ondertussen was een diabetesverpleegkundige vanuit Nederland overgekomen om met mij en mijn moeder terug naar Nederland te vliegen; gelijk de eerste en laatste keer dat ik 1e klas heb gevlogen!

Aangekomen bij het ziekenhuis in Nederland moest ik gelijk in quarantaine, maar gelukkig had ik geen bacteriën meegenomen. Terug in Nederland voelde het als één groot feest: hier waren wel insulinepennen en mocht ik pannenkoeken en ijs eten. Eenmaal thuis hebben mijn ouders de zorg voor mijn diabetes op zich genomen.

Maar wat ik mij het meest herinner? Dat ik voor de eerste keer zelf mijn insuline spoot; een emotioneel moment voor mijn ouders, maar een mijlpaal voor mij.

Nina