Mijn naam is Simon en ik ben bijna 14 jaar samen met Lysbeth. Lysbeth had toen al 6 jaar diabetes. Ik heb haar nooit gekend zonder pomp en ‘bedrading’.

Lysbeth heeft mij al snel verteld van haar diabetes. Ik merkte dat ze dat best spannend vond. Ik heb er nooit een seconde moeilijk over gedaan. Waarom zou ik? Lysbeth is meer dan haar insulinepomp. Ik heb een hoop over diabetes van haar geleerd. Ik heb gemerkt dat het keihard werken is. Elke dag weer. Je bent nooit een dag zonder. Altijd vooruit denken en koolhydraten blijven tellen. Flexibel je plannen wijzigen is niet altijd goed mogelijk.

Wat weleens lastig is, is dat Lysbeth vaak denkt het alleen op te moeten lossen. Ik ben natuurlijk geen dokter, maar wil graag helpen waar ik kan. Al is het alleen maar om te luisteren. En met gezond verstand kom je een eind. Hier maakt Lysbeth in mijn ogen niet vaak gebruik van. Dat is wel eens frustrerend. Het toeval wil, dat ik een directe collega heb, wiens partner ook diabetes type 1 heeft. Met hem heb ik wel eens een ‘lotgenoten type 3-gesprek’.

Ik ben erg trots op hoe Lysbeth en ik in 2008 samen de Elfstedentocht hebben gefietst. Het was zwaar, maar het is ons gelukt. Waar ik ook heel trots op ben, is de wijze waarop Lysbeth de zwangerschap van onze tweeling heeft volbracht. Ze heeft er leuke columns over geschreven in de Diabc. Wij zijn beide ontzettend blij en trots op onze twee meiden.

Wat ook heel prettig is, is de ondersteuning vanuit het ziekenhuis. Lysbeth valt onder de categorie ‘moeilijk instelbaar’ en mocht al vrij gauw een CGM. Dat is niet vanzelfsprekend. Ieder mens is anders, dus ieder mens met type 1 ook. Er is geen blauwdruk voor hoe je ermee om moet gaan. Wat voor de één werkt, past de ander totaal niet. Het is dus een hoop gepuzzel.

Mijn advies aan andere partners met ‘type 3’ is dan ook: gun je partner die ruimte en help daar waar je kan. Laat je partner zo nu en dan even uitrazen als het ondanks alle inspanning even toch niet lukt. Dat verdient ze!

Simon