Mijn naam is Tessa, ik ben 30 jaar en woon in Loosdrecht samen met mijn vriend Mark en twee katten, Sjors en Sam. Ik werk in een Jumbo in Baarn op de brood-afdeling en heb sinds mijn negende type 1 diabetes. Dat is dus al best een hele lange tijd.

Mijn diabetes is niet altijd even makkelijk geweest en ik heb het voor mezelf en voor mijn ouders en andere familieleden niet altijd even makkelijk gemaakt. Ook is het accepteren van diabetes niet altijd makkelijk, zo weet ik uit ervaring. Ik heb het nu ruim 20 jaar, maar mijn acceptatie is pas het laatste jaar gekomen.

Ik vond het altijd al heel erg moeilijk om mezelf te prikken. Daar heb ik hulp mee gekregen bij een psycholoog, omdat ik het zelf helemaal niet meer durfde. Gelukkig heb ik een hele lieve vriend en moeder die het van mij overnamen. Maar je moet het toch echt zelf kunnen, want als mijn infuus er tijdens mijn werk uit gaat, heb ik toch best een probleem.

Gelukkig gaat het steeds beter. En de acceptatie gaat ook de goede kant op. In de tijd dat ik mijn diabetes niet accepteerde, vond ik het moeilijk om erover te praten. Ik stopte het weg en het liefste stopte ik het ook weg tijdens mijn werk. Mensen zien aan de buitenkant niet dat je het hebt, dus dan denken ze al snel van: oh, die stelt zich aan of waarom doet die zo raar?

Van mijn psycholoog moest ik een acceptatiebrief schrijven voor mijn collega’s en werkgever om uit te leggen wat diabetes is en hoe ze ermee om moeten gaan als ik een hypo of hyper heb op mijn werk. En eigenlijk pakte dat heel goed uit. Ik heb toen ook gezegd: ik heb liever dat je het aan mij vraagt als je iets wil weten, want dat helpt mij in mijn acceptatie.

Ik moet ook eerlijk zijn dat ik het moeilijk vond om dit te schrijven en het naar de buitenwereld te uiten. Diabetes is niet altijd makkelijk. Maar wat mijn vriend altijd heel mooi zegt: het heeft je gemaakt tot wie je bent en ik zou je niet anders willen. En daar denk ik vaak aan als het even moeilijk is, als mijn waardes even niet lekker gaan of juist heel goed gaan.