Terwijl ik dit verhaal schrijf ben ik ruim 25 weken zwanger. Het is 17 minuten over 3 ‘s nachts. Ik ben sinds middernacht wakker, omdat het alarm van mijn CGM blijft gaan en mijn suiker niet omlaah te krijgen is. Het resultaat van het overcorrigeren van een hypo, geen goede maaltijd, verkeerde injectieplaats van de langwerkende insuline of gewoon al die hormonen.

Ik weet het niet meer. En het kan me ook even niet meer schelen. Ik voel aan mijn lijf en aan alles dat de afgelopen weken zoveel van mij hebben gevraagd. De grens is bereikt. De afgelopen weken ben ik 24 uur per dag met mijn gedachten bij de suikerwaardes geweest. Ik heb meerdere huilbuien gehad, soms zelfs meerdere per dag. Uit pure frustratie en angst om het niet goed genoeg te doen voor onze baby.

Negatieve gedachten
Het vele prikken heeft ook een uitwerking op mijn buik, met bloeduitstortingen en blauwe plekken tot gevolg. Ik schaam me dat ik het soms totaal niet meer leuk vind om zwanger te zijn. Soms denk ik dat ik, zodra het kan, zo snel mogelijk wil bevallen, want deze stress is voor mijn gevoel onhoudbaar.

Zo positief als ik de vorige keer was, overheersen de negatieve gedachten momenteel. Afgelopen week heb ik een bezoek gebracht aan de bedrijfsarts, omdat ik eerder wil stoppen met werken. Het oordeel is dat ik 1 dag minder mag werken per week. Ik werk nu fulltime, dus dat wordt 32 uur vanaf komende week.

Verlof
Ik heb daarom besloten al mijn vakantie-uren in te zetten om twee weken eerder met verlof te kunnen. Ik voel dat het nodig is en hoop oprecht dat het me rust geeft. En dat mijn waardes dan ook beter gaan en dat ik in ieder geval tijd heb om mijn gemiste nachtrust in te halen overdag.

De baby voel ik iedere dag trappelen en dat geeft de energie voor mij om door te zetten. Ik weet waar ik het voor die tenslotte. Maar is het makkelijk? Nee, zeker niet. Ik vind het voor nu richting het einde van mijn tweede trimester echt loodzwaar.

Relativeren lukt niet
Ik krijg gelukkig nog steeds veel steun van mijn man, maar ook voor hem is dit lastig. Je kunt iemand met type 1 op fysiek vlak nu eenmaal niet helpen. Hij kan honderd keer zeggen dat hij trots is en dat ik het écht niet beter kan doen dan wat ik nu doe. Maar soms komt het gewoon niet binnen en kan ik de dingen even niet relativeren.

Nu ik dit van me afgeschreven heb, voel ik wel enige opluchting. Ik ga proberen de slaap weer te vatten. Op naar morgen. Deze dag, maar vooral nacht, ga ik gewoon snel vergeten. Morgen beter.