Mijn oriënterend pompgesprek met mijn diabetesverpleegkundige (dvk) verloopt heel fijn! Waar ik vooral heel blij mee ben is dat ze me altijd in mijn waarde laat en mijn tempo volgt. Ze luistert, vraagt, adviseert en informeert, maar altijd zonder te pushen. Dit wel/niet pomptraject had natuurlijk veel eerder gestart kunnen worden, maar ze heeft aangevoeld dat ik er nog niet voor open stond.

Mijn belangrijkste reden om de overstap naar een pomp te overwegen is de wens om stabielere glucosewaarden te realiseren. Mijn dvk is resoluut: dat gaat lukken. Als ik eerlijk ben denk ik op dit moment dat alles daarbij helpt, maar goed, een snelle 1-0 voor de pomp.De 2-0 wordt direct daarna ingekopt door het spuiten. Het toedienen van insuline via de pomp gaat ‘met 1 druk op de knop’ in plaats van een pen in mijn buik te zetten. En hoewel ik het spuiten altijd en overal doe, ervaar ik het toch met regelmaat als ‘gedoe’. Bij het ontbijt, bij de lunch, bij het diner, voor het slapen gaan, bij een tussendoortje, een correctie na misrekening bij koolhydraten tellen: altijd wéér die spullen pakken, wéér insuline spuiten.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat ik dat dus niet altijd doe… Dan eet ik dat tussendoortje en weet ik dat mijn glucose daarvan stijgt, maar pak ik een correctie mee bij het volgende spuitmoment. Onhandig; dat weet ik maar al te goed en ik heb alleen mezelf er mee. En het stomme is: de spuithandeling zelf is zo gedaan, maar toch…

Terug naar de wedstrijd. Vlak na de rust komt de pen terug tot 2-1; grappig genoeg óók door het spuiten. Als je insuline met de pen spuit weet je zeker hoeveel insuline je toegediend krijgt. Geen afhankelijkheid van techniek of een verstopte infuusset. Hmmm, is ook wat waard… Ver in de tweede helft valt ook de 2-2; esthetiek. Nooit heb ik me geschaamd voor mijn diabetes en nooit laat ik dat gebeuren. Op mijn Free Style Libre ben ik gek genoeg zelfs trots.
Maar op dit moment draag ik alleen die sensor op mijn arm; als daar ook nog een infuusset en pomp bij komen…? Ik maak me al op voor de verlenging en misschien zelfs penalty’s. En dan opeens brengt mijn dvk de gouden wissel in het veld. Aan de hand van mijn toegestuurde vragen heeft zij samen met mijn internist het nodige voorwerk verricht en wat blijkt: ik kom in aanmerking voor een rt cgm (real-time continuous glucose monitoring).

Huh? Hoe dan? Dat kan toch helemaal niet? Ik ben euforisch! Een sensor en insulinepomp die samenwerken; dat is wel een hele stap voorwaarts. En zo, vanuit het niets en ver in blessuretijd, trekt de pomp met 3-2 de overwinning naar zich toe. Jeetje, ik ben er even stil van.

En dan bedenk ik me: maar welke pomp dan…?

Angélique